Barbara

“I have good knees, they just don’t want to bend that easy today”, zegt Barbara. Ik zie haar de pijn verbijten als ze op haar knieën op de steiger zakt om in onze dinghy te stappen. Het duurt even, maar het lukt. Even later zetten we haar af op de aluminium motorboot die haar man zelf heeft ontworpen en gebouwd.

73 is ze, en een paar uur eerder hebben we haar ontmoet in de hoofdstraat van Boqueron. In de hete zon steekt ze tussen de Puertoricanen die hier van barretje naar barretje slenteren, vol vuur een zelfgemaakt bord de lucht in met de tekst “Resist Trump”. Even betrap ik mezelf op de gedachte dat ik haar maar een raar mens vind. Niet dat ik het met haar boodschap oneens ben, integendeel. Maar je gaat toch niet met zo’n bord op straat staan? En al helemaal niet in Puerto Rico, dat weliswaar Amerikaans grondgebied is, maar waar de mensen helemaal geen Amerikaans stemrecht hebben? Tegelijkertijd realiseer ik me dat de neiging om haar snel voorbij te lopen wel heel erg Yvet-van-voor-de-reis is. Gelukkig wint de nieuwsgierigheid het van het oordeel.

Als we haar vertellen dat we het waarderen dat ze opstaat voor wat ze belangrijk vindt (en wíj met haar), ontspint zich een prachtig gesprek. Barbara en haar man zijn Amerikaans en zwerven al jaren met hun motorboot rond. Ze zijn zelfs een half jaar in Nederland geweest met hun boot, in Leiden. Tijdens de laatste Amerikaanse verkiezingen baalde ze dat ze niet in Amerika was om te demonstreren tegen Trump. Tot ze bedacht: “Waarom laat ik me daardoor tegenhouden? Ik kan toch overal ter wereld opstaan voor wat ik belangrijk vind?”

En dat is precies wat ze doet! Terwijl we met haar staan te praten, komen er veel jonge Puertoricanen op haar af, die het eens zijn met haar boodschap. Telkens drukt ze hen op het hart om niet zomaar genoegen te nemen met de status quo. Om de boodschap zelf ook te verspreiden. “Als ik een páár mensen kan laten nadenken, ben ik al heel blij”, zegt ze, terwijl ze één van haar medestanders tevreden nakijkt.

Een paar uur later lopen we terug naar onze dinghy. We hebben lekker gewandeld en heerlijk gegeten bij La Pescadería, een restaurant aan het strand, dat door een coöperatie van vissers is gebouwd (tip van Barbara). In de hoofdstraat staat Barbara nog steeds met haar bord in de lucht. Nog steeds vol vuur. Als ze ons ziet, zegt ze dat ze inmiddels wel een beetje moe is geworden van het harde werk. Maar: “Het was de moeite waard!”. En bovendien had ze een lekkere mango-smoothie van iemand gekregen. Ze vraagt of wij op de terugweg naar de Amuse even langs haar man willen varen om te vragen of hij haar op komt halen. Nou, wij brengen haar natuurlijk met alle liefde zelf even terug naar haar boot.

Pas als we Barbara hebben afgezet op haar boot en ze ons met een dankbare blik uitzwaait, denk ik haar écht te begrijpen. Eigenlijk staat ze te demonstreren voor een veel groter goed. Dat het belangrijk is om op te staan voor wat je belangrijk vindt, ook als er misschien wel mensen zijn die daar een oordeel over hebben. Dat je altijd een verschil kunt maken binnen je eigen mogelijkheden. Dat je de wereld zoveel moois brengt door het gesprek met andere mensen aan te gaan. En dat je daar nooit te oud voor bent!

Dankjewel Barbara! Je bent onze heldin vandaag!