Sint Maarten

Jaaaaaaa, we zijn in Sint Maarten. Hallelujah!

Tegen de tocht van Cienfuegos (het meest westelijke punt dat we bereikt hebben) naar Sint Maarten zagen we stiekem nogal op. Dat stuk is precies tegen de wind in en met een zeilboot kun je alle richtingen op varen, behalve precies tegen de wind in. Het ‘scherpst’ (zo noem je dat in zeilersjargon) dat we nog kunnen varen is zo’n beetje een koers van 40° tegen de wind in. Als je precies tegen de wind in wil varen, moet je steeds rakken varen: eerst een stuk met de wind schuin links van voren, dan een stuk met de wind schuin rechts van voren. Zo bereik je met een mooi zig-zagpatroon toch je bestemming. En dat is precies wat we van Cuba naar Sint Maarten hebben gedaan.

 

 

 

We hadden wat stroom tegen, waardoor onze snelheid nogal laag was. Door de stroming werden we ook nog eens zijwaarts weggeduwd, waardoor we meestal veel minder scherp dan 40° aan de wind konden varen. Dat zie je terug op plekken waar de ‘zaagtandjes’ heel scherp zijn. Hoe scherper de zaagtandjes, hoe trager je bestemming dichterbij komt. De snelheid die we op onze route hadden (de tussenstops niet meegerekend) was 3,7 knopen (= 6,8 km/u). Maar omdat we met een zigzagpatroon voeren, kwam Sint Maarten maar met 2,4 knoop dichterbij (= 4,4 km/u)

Om je een idee te geven van de afstand, hebben we die route even geplot op de Europese kaart. De afstand is ongeveer gelijk aan de afstand van het Domplein in Utrecht tot aan het Rode Plein in Moskou. Stel je even voor dat je die route in een zigzagpatroon aflegt, in een scootmobiel. Met iemand als mijn oma achter het stuur (die van doorrijden hield), moet zo’n scootmobiel wel aan 6,8 km/u kunnen komen. Mijn oma hield trouwens ook erg van rekensommetjes, dus ze zou ons hebben voorgerekend dat ze ongeveer 20 dagen nodig had om non-stop naar Moskou te rijden via deze route.

 

 

Je kunt je misschien wel voorstellen in wat voor een jubelstemming wij zijn op het moment dat we eindelijk Simpson Bay in Sint Maarten binnenvaren. Nog vóór ons anker de bodem raakt, worden we door de marifoon al opgeroepen door de Bonnefooi, die ook in deze baai voor anker ligt. We zien ook de Full Circle en de Syrinx liggen. Wát een ontzettend leuke verrassing. Of we zometeen mee willen naar de cruisersborrel die hier elke vrijdag plaatsvindt in de Lagoonies. Hoewel met name Stijn nogal moe is van de laatste tocht, omdat hij slecht heeft geslapen onderweg, laten we ons overhalen. Slapen kan later ook nog. En wát een gezellige avond is het. Eerst gezellig borrelen. We ontmoeten Ton en Dominique van de True Blue, met wie we vooraf al Whatsapp-contact hebben gehad. Sinds we weten dat we onze saildrive moeten laten repareren, is ons al door zeker drie verschillende mensen aangeraden om eens contact op te nemen met Ton, die “echt alles kan repareren op een boot”. Leuk dus om hem en Dominique nu in het echt te ontmoeten. Met z’n twaalven gaan we na de borrel gezellig Chinees eten. Echt een Nederlands feestje hier. Alsof al die mensen weten in wat voor jubelstemming wij zijn!

 

 

Ook de dagen erna blijft het gezellig in Simpson Bay. We kletsen en borrelen wat af. Tussendoor zijn we stevig aan de slag. We willen zo snel mogelijk het water uit om onze saildrive te repareren. En we besluiten, nu we toch even op het droge gaan, om meteen maar even een nieuw laagje antifouling op de onderkant van de boot te smeren. Er heeft zich sinds de laatste beurt in Grenada toch alweer een aardig onderwaterleven aan onze boot weten te nestelen. We zoeken een werf, maken afspraken wanneer we eruit getakeld worden, schakelen Ton in, kopen de benodigde onderdelen voor de Saildrive en kopen antifouling en nog wat schilderspullen.

 

 

Ondertussen is de deining in Simpson Bay erg toegenomen en besluiten we naar de andere kant van het eiland te varen, naar Marigot Bay, officieel in Saint Martin. Bovendien ligt de werf in Saint Martin, dus dan zijn we alvast in de buurt.

 

 

Als we eenmaal door de hijskraan op het droge worden getild gaat het heel snel. Nog geen tien minuten later staan we te krabben en te schuren. Drie dagen lang werken we knoeperdhard om de Amuse weer een glad buikje te geven, de waterlijn weer te ontdoen van een dikke gele laag kalk, en niet te vergeten: Ton en Stijn repareren samen de saildrive. Kwestie van een nieuwe waterkering en oliekering, voor de techneuten onder ons.

 

 

 

Eenmaal terug in Marigot Bay hebben we nog een aardig lijstje met wat kleinere klusjes, dat we ijverig afwisselen met een hoop gezelligheid. We gaan op de verjaardag bij Ton, waar we tot diep in de nacht karaoken, waarschijnlijk tot ergernis van de omliggende boten. Wat zijn we blij dat Matthijs ons in Curaçao al de laatste Nederlandse trends op muzikaal gebied heeft bijgebracht, want nu kunnen we direct meezingen met de Snollebollekes. We nemen afscheid van onze vrienden op de Bonnefooi, die zuidwaarts richting Suriname varen. En we zwaaien Michel en Astrid uit, die hun Syrinx binnenkort op transport naar Nederland zetten. We ontmoeten ook weer nieuwe boten: de Lola, de Hera en de Kairos. Sowieso zijn Sint Maarten en Saint Martin enorme trekpleisters voor boten. De Nederlandse kant trekt met name dure megajachten aan. Jachten die bijboten hebben groter dan onze Amuse. Met personeel en alles erop en eraan. De meeste ‘normale’ zeilbootjes liggen aan de Franse kant. Voor veel boten die de oceaan over willen steken, is het eiland een aantrekkelijke springplank. Met een goedgevulde Carrefour en Super U is het hier fijn foerageren. En op watersportgebied is hier werkelijk álles te krijgen! Het wemelt van de jachtwerven, zeilmakers, motorreparateurs en nog veel meer specialisten waar ik jullie niet mee zal vermoeien.

 

 

 

 

Het is trouwens best een beetje gek om de verschillen tussen het Nederlandse en het Franse deel van het eiland te merken. Aan het Nederlandse deel is eigenlijk niet zoveel Nederlands te ontdekken, vinden wij. Er wordt nergens Nederlands gesproken en Philipsburg, de hoofdstad, lijkt wel een dorp dat speciaal leeft voor de cruiseschiptoeristen. Kuddes roodverbrande Amerikanen op gloednieuwe sportschoenen met opgetrokken witte sportsokken en zonnehoed lijken de tientallen juweliers waar tax-free kan worden gekocht interessanter te vinden dan de omgeving. Die laatste is dan ook wel een beetje saai: zo ver je kunt kijken blauw water. Witte stranden. Palmbomen. Dat hebben ze gisteren vast al op een ander eiland meegemaakt.

 

 

 

 

 

 

Het Franse deel van het eiland vinden wij zelf wat charmanter. Er komen hier geen cruiseschiptoeristen, op wat loslopende exemplaren na, die door een touringbus hier zijn gedropt. Hier vind je nog boulangers en patissiers, en een restaurantje (Le Sous Marin) dat er weliswaar onooglijk uitziet, maar waar eigenaar Jean-Baptiste en Paula elke dag een aantal verschillende Franse klassiekers serveren: “Les recettes de ma grandmère”. De blanquette de veau is om mijn vingers bij af te likken. En ik weet zeker dat Stijn op de oceaan nog zal dromen over zijn cordon bleu met een gratin van aardappel en groenten. Hele eenvoudige Franse gerechten, maar vergeleken met wat we in de rest van de Carieb hebben geproefd zó verfijnd van smaak! We schrikken trouwens wel van de littekens die orkanen Irma en Maria hier anderhalf jaar geleden hebben achtergelaten. Aan de Nederlandse kant van het eiland lijkt de boel wat verder gerepareerd en opnieuw opgebouwd. Maar hier aan de Franse kant is nog goed zichtbaar met welke kracht beide ‘dames’ hier hebben huisgehouden. Bij behoorlijk wat panden zijn er nog geen nieuwe daken gebouwd op de open gaten die de orkanen achterlieten. Op sommige kavels ligt alleen maar puin. Ooit bloeiende winkelcentra vol terrasjes aan het water zijn nu nagenoeg verlaten. Er schijnen lang niet zoveel toeristen meer te komen als vroeger. In de lagoon, een binnenwater hier op het eiland, liggen talloze scheepswrakken als stille getuigen van het natuurgeweld. Wat ons misschien nog het meest raakt, is dat de mensen hier niet het meest aangeslagen waren door de verwoestingen door beide orkanen, maar door de plunderingen die er vlak na plaatsvonden. Die hebben diepe groeven nagelaten in het onderlinge vertrouwen van de lokale bevolking. Wij hopen maar dat ondernemers zoals Jean-Baptiste en Paula de moed erin houden en blijven bouwen aan het herstel van Saint Martin.

 

 

 

 

Ondertussen vorderen de klusjes op onze lijst gestaag. We mikten er steeds op om half mei klaar te zijn om in het eerstmogelijke weergat te kunnen vertrekken. En dat is gelukt. Nu nog wachten op een mooi weervenster. We houden jullie op de hoogte!