Door het zonnetje worden we al weer lekker op tijd gewekt. Omdat we voor vandaag een wat korter tochtje hebben gepland doen we lekker rustig aan, nemen uitgebreid de tijd, lezen nog even wat en ontbijten lekker rustig aan. Rond een uur of 10 halen we ons anker weer op om nog even een stop te maken bij Ölü Deniz omdat dat volgens de berichten nog een prachtige baai moet zijn met een mooi lang zandstrand aan helblauw water. Het is vanuit Beştaş Limani een paar mijl dus gaan nog even een kijkje nemen. Maar als snel zien we dat hier het toerisme bezit heeft genomen van wat op de plaatjes heel fraai moest zijn. Vast prachtig; wij maken snel rechtsomkeert. Op naar Skopea Limani, het grote gebied waar talloze mooie rustige baaien zijn.
We mikken op Küçük Kuyruk aan de westkant van Skopea Limani, wat volgens de pilot een ‘superbly impressive’ ankerplek moet zijn. Vanuit Ölü Deniz hebben we eerst een bescheiden 4 knopen wind, rustig aan de goede kant op dobberen. Opeens zien we een zwarte vin boven water, het lijkt niet op een dolfijn, want de vin is zwart en driehoekig en niet sikkelvormig, zoals bij een dolfijn. Maar wat is het wel? Er leven hier (niet mens-agressieve) haaien, zou het er één zijn? Hij laat zich nog een paar keer zien, maar kunnen het niet thuisbrengen.
Later trekt de wind aan naar 10 knopen en met een lekker vaartje van 4-5 knopen koersen we op Küçük Kuyruk af. Onderweg bouwt zich in de verte nog wel wat onweer op en horen we af en toe een donder, maar gelukkig blijft het achter ons.
Als we de baai binnenvaren is geen woord gelogen aan hoe indrukwekkend prachtig het is. We verkennen de – niet al te grote – baai naar ankermogelijkheden, maar het is én behoorlijk diep én de wind komt precies van de verkeerde kant om met ons tweeën een lijn naar de kant uit te kunnen brengen. Toch maar op zoek naar een ander baaitje. Er zijn er genoeg, en we gaan voor Kizilkuyruk Köyü, één baai meer zuidwaarts. Hier is het ook prachtig! We vinden een prima plekje waar we goed kunnen ankeren en waar de wind precies goed staat (op de kop van de boot) om rustig een lijn naar de kant te kunnen brengen zodat we goed vast aan anker en kant liggen. Altijd wat geregel om anker te laten zakken, kijken of het houdt, vlot de bijboot in het water te hebben, de lange lijn uit te rollen, met de boot naar de kant te varen en een geschikt plekje te vinden om de lijn aan vast te binden. Maar het is weer voor elkaar, we liggen. Zo’n achterlijn is ook een prima middel om te kijken of je blijft waar je bent. We zijn er weer trots op :-D.
Om het te vieren 😛 trakteren we ons alvast op een koele Chardonnay-Emir van Tilsim. Dat blijkt een heerlijke wijn te zijn: fruitig en zacht, lekker zomers.
Yvet bakt heerlijke flatbreads met aubergine, courgette en geitenkaas. Knoflook-yoghurtsausje erbij en nog wat van die lekkere wijn en we zijn helemaal tevreden. Terwijl we eten, komen er een paar berggeiten aangeklauterd over de berg waar we vlakbij liggen. Leuk hoor! Op tijd liggen we weer in bed, maar dat is niks nieuws meer…. Met de zon gaat ons lampje vaak net zo hard uit.