Als we iets voor zessen wakker worden, staan we meteen maar op; we willen vandaag een flink stuk terugvaren naar het westen en daarbij gebruik maken van de eerste uurtjes van de dag waarop de Meltemi (noordwesten- / westenwind) nog niet zijn kop heeft opgestoken. Meestal valt de wind pas rond een uurtje of 10 in en aangezien we vandaag op Kalkan mikken (zo’n 25 mijl naar het westen) moeten we vóór de wind opsteekt toch aardig in die richting zijn gekomen. We varen meteen maar weg en doen het ontbijt al varende uit het vuistje.
De reis gaat erg voorspoedig. Met 2 knoopjes wind tegen en een vlakke zee, schieten we behoorlijk hard op richting het westen. Een paar dagen geleden hebben we op ditzelfde stuk nog windkracht 7 en flinke golfslag in oostelijke richting gehad (toen dus in de rug). Gelukkig hebben we dat nu niet en kunnen we met gemiddeld toch 5,5 knoop op de motor varen.
Vanuit Kalkan is er de eerstvolgende 35 mijl westelijk eigenlijk geen geschikte ankerplaats. We hadden dus al bedacht dat we Kalkan ook weer vroeg zouden moeten verlaten de volgende dag, om nog een ruk naar het westen te maken. In de pilot staat overigens dat de haven van Kalkan best klein is en dat er grote kans is op ‘ankerverwarring’ aangezien met name de gulets hun anker precies aan de overkant neerleggen. Die informatie, in combinatie met ons geplande vroege vertrek uit Kalkan, houdt ons toch wel een beetje bezig. Als we dan ook wat vroeger dan gedacht (rond 10.30) bij de baai van Kalkan komen en het nog steeds niet waait, besluiten we dan ook meteen maar door te varen.
Achteraf blijkt dat een goede keuze. De wind blijft steken op 4 knopen en de zee blijft ook erg kalm, dus zo kunnen we makkelijk en snel terug westelijk varen. In de middag, als we wat meer in noordelijke richting kunnen varen, kan Stijn zelfs nog even de fok eruit halen bij zowaar 10 knopen wind. Als we net de baai van Kalkan voorbij zijn, zien we een meter of 50 verderop een dolfijn! Joehoe! De eerste die we ooit hebben gezien in het wild. Hij heeft echt een sikkelvormige vin en laat zich een aantal keer achter elkaar heel duidelijk zien. Gaaf!
Rond 16.00 uur laten we ons anker vallen in Beştaş Limani, ofwel Cold Water Bay. In deze baai ontspringt er onder water een koude bron, vandaar de naam. De eigenaar van een restaurantje op de kade helpt ons heel vriendelijk een lijn vanaf de achterkant naar de wal uit te brengen. Hij waarschuwt ons nog dat er zo een gulet komt met wat muziek, maar dat die in een half uur weer weg is. En inderdaad komt er vrijwel direct een gulet de baai ingedraaid, met een bak pokkeherrie. Het lijkt wel alsof we in Lloret liggen. Het blijkt een af en aan varen van gulets te zijn, maar anderhalf uur later zijn ze gelukkig allemaal vertrokken om het roodverbrande vlees weer terug af te leveren bij hun hotels. De baai is ineens sprookjesachtig mooi en rustig.
Tijd voor een duik! En brrrrrrr, wat is het water hier koud, de baai doet haar naam eer aan. Lekker afkoelen zo :-D.
We genieten van de rust met een boekje en trekken er voor de gelegenheid een lekkere koele fles rosé Doluca (een van de wijnen die je in Turkije prima kunt vertrouwen, net als Kavaklidere) bij open. We maken een heerlijk avondmaaltje van aubergine, tomaat, paprika en köftes. In de avond balkt de ezel van het restaurant ons nog luid welterusten en we duiken lekker op tijd ons nestje in.
