Rond een uurtje of 9.00 uur vertrekken we uit de haven van Bagenkop. De weermannen geven windkracht 5 aan, met vlagen van kracht 6. Dat is stevig, maar we kunnen het handelen. Het is ook wat regenachtig, dus we kleden ons goed aan (thermo-ondergoed en zeilpak) en varen uit. Als we – niet lang na het verlaten van de haven – de zuidkant van het eiland Langeland willen ronden, hebben we al meer dan 30 knopen wind te pakken. Eigenlijk moeten we een stormrondje maken om met de kont door de wind te draaien, maar we besluiten onszelf er iets makkelijker vanaf te maken. We hebben een rolgrootzeil en we besluiten de motor even te starten, het zeil meteen een stuk naar binnen te draaien en voorzichtig te gijpen….
Alleen… de motor start niet. Hmmm… geen paniek, maar wel even nadenken. We varen met een klein stukje grootzeil verder. De wind trekt ondertussen aan richting 35 knopen. Stijn probeert de verhuurder te bellen, maar we blijken te ver van zowel de Duitse als de Deense kust te zitten om bereik te hebben. We varen nog een uurtje door, op een zeer ruime koers, en dan lukt het wel om telefonisch contact te leggen met de verhuurder.
Dat we maar even moeten proberen de startmotor kort te sluiten, is de boodschap. Inmiddels varieert de wind tussen de 35 en 40 knopen. Met name de golven zijn vreselijk hoog en gedragen zich heel vreemd. Tja… we zitten op het Kattegat en dat kan spoken. Ondertussen ligt Stijn ergens op zijn buik bij de motor en probeert tevergeefs met een schroevendraaier vonken te trekken. Die vonken lukken, maar de motor blijft stug weigeren.
Eigenlijk hadden we onze zinnen gezet op Rødbyhavn aan de Zuidkust van Lolland, maar met deze westnoordwesten wind in de rug, hebben we de ingang van de haven – na al onze pogingen om de motor aan de pruttel te krijgen – al dwars gevaren. En om nu dwars op de golven zonder motor het smalle geultje naar de haven in te prikken, vinden we niet zo’n goed idee.
Het goede nieuws is dat we als een speer varen. Van de golven af surfend en met aanhoudend 35-40 knopen wind halen we – tot groot enthousiasme van Stijn – meer dan 10 knopen. Het blijft wel heel goed vasthouden, want de boot wankelt behoorlijk op deze golven. En we kunnen met deze ruime koers recht op Warnemunde afvaren. Als we deze snelheid houden, moeten we rond een uur of 20.00 of 21.00 ’s avonds in Warnemunde kunnen zijn. We besluiten dus maar door te varen.
Op een piepklein driehoekje zeil blijven we doorsperen (en butsen en klotsen op de gekke golfslag). We hebben besloten dat we bij Warnemunde toch maar de kustwacht op gaan roepen om ons het laatste stukje naar binnen te slepen, want we zien het niet zitten om op het zeil het Rostocker kanaal in te varen dat dwars op de golven ligt, met een aanloop die we niet kennen en misschien verraderijke stroming heeft, en dan ook nog eens het drukbevaren kanaal te delen met containerschepen en ferries.
Een uur vóór we bij Warnemunde zijn, roepen we de kustwacht op. Ze willen eerst veel informatie hebben, over de lengte van het schip, of er mensen in gevaar zijn. Nee, geven we duidelijk aan. Het gaat prima met ons. We hebben nu ook nog geen hulp nodig, maar het zou fijn zijn als ze ons voor de ingang van het kanaal op kunnen wachten en naar binnen kunnen slepen. We moeten ze opnieuw oproepen 10 minuten vóór we er zijn. Rond kwart voor 9 ’s avonds roepen we ze weer op.
Een paar minuten later zien we een grote kustwachtboot, de Arcona, het kanaal uitkomen. Via de marifoon worden eerst een aantal disclaimers gemeld, en of we daarmee akkoord willen gaan. Alsof we daar nog nee op gaan zeggen. Vervolgens wordt de procedure doorgesproken. De Arcona vaart eerst een rondje om ons heen om de situatie goed te bekijken. Daarna komen ze naast ons varen en gooien een zandzakje met een dunne lijn over de punt van onze boot heen. Stijn aangelijnd naar voren om het lijntje binnen te halen. Aan het dunne lijntje zit een grote tros vast, die we in een spruit voor op het dek beleggen. Als dat gebeurd is, draaien we langzaam achter de Arcona aan in de wind. We wachten nog even op een binnenlopende ferry en draaien dan het kanaal in. In de luwte van een groot cruiseschip, trekt de Arcona ons langszij en worden we als een pakketje vastgemaakt aan de reddingsboot. Een bekijks dat we hebben vanaf het cruiseschip 😉
Het is niet handig om ons op deze manier (als pakketje vastgemaakt aan de reddingsboot) in een box af te zetten, dus regelt de kustwacht een plekje voor ons aan de kade van de vissershaven van Warnemunde. Het is uiteindelijk 22.30 en bijna donker als we door de kustwacht worden ingeparkeerd in de haven. Hoe fijn het is om na zo’n dag weer vaste bodem onder de voetjes te hebben! En we zijn ook blij en trots dat we het hebben gecheft, weer heel veel leerervaring rijker zeggen we maar :-p