Om 6.30 uur gaat onze wekker, en na een plens water in het gezicht en een vers broodje bij de bakker te hebben gehaald, varen we rond 7.10 uur (!) al de haven uit. Er staat aanvankelijk een flinke wind (15-16 knopen), die later wat afneemt (naar een knoop of 12). Het is nog wel fris zo ’s ochtends vroeg. De zon houdt zich bovendien nog schuil achter wat hoge bewolking. We beginnen dus flink ingepakt.
We doen alweer een ontbijt uit het vuistje, met een grote mok thee. Als we een uurtje of twee varen, begint de zon er steeds meer doorheen te piepen en wordt het snel warmer. Ook vandaag pellen we de laagjes weer in rap tempo af.
Naarmate we dichter bij Kopenhagen komen, biedt de zeekaart een drukkere massa aan allerlei aanwijzingen: betonningen, richtlijnen voor marifoonkanalen, verkeerscheidingsstelsels en om het plaatje compleet te maken ook nog wat ondieptes en wat scheepswrakken die her en der over de bodem verspreid liggen. Met name rondom de Øresundbrug, die Kopenhagen met het Zweedse Malmö verbindt, is er wel wat groot en snel verkeer. We maken ons vooral wat druk om een groot vrachtschip, dat – gezien de peiling tegen de achtergrond van de brug – vol op ons af lijkt te komen. Een kwartier lang turen we ingespannen en bedenken we uitwijkmanoeuvres, totdat… we erachter komen dat het helemaal geen schip is, maar een boei op een stenen plateau, die keurig op dezelfde plek blijft liggen. Beetje sneu! De Øresundbrug zelf lijkt overigens veel kleiner dan hij in ons geheugen was nadat we er jaren geleden eens met de auto overheen reden.
Gisteravond hebben we een flinke studie gemaakt van alle havens in en om Kopenhagen. Het allermooist lig je in de Christianshavn, maar die schijnt aardig dichtgeslibd te zijn met oude barrels. We moeten voor die haven een heel eind het centrum in varen en een brug door, en omdat we dan nog niet weten wat we aan zullen treffen, maken we een ander plan. Twee kilometer buiten het centrum ligt een kleine, oude haven (de Langelinie yachthavn), op steenworp afstand van Kopenhagens’ toeristische trots, de kleine zeemeermin. Die haven biedt volgens de pilot circa 15 vrije plekken aan boten. We besluiten het daarop te wagen.
In de haven is wel een aanlegsysteem dat voor ons nieuw is: met een hekmooringboei. De bedoeling is dat je met de punt van de boot aan de kant aanlegt en vanuit het hek vastlegt aan de mooringboei. We bespreken vooraf twee tactieken: eerst voor vastleggen, en dan achteruitvaren om de mooringboei op te pikken, of juist andersom. Het hangt natuurlijk helemaal van de situatie af.
Als we rond 13.30 uur binnenvaren, hebben we ongelooflijke mazzel: er is precies één plekje vrij! Met gezwinde spoed erop af want er hijgt een ander schip in onze nek.
Als we aanleggen komt ons super de luxe zwemplateau heel goed van pas om de mooringboei heel dicht bij de waterlijn mee naar de achterkant van de boot te begeleiden. Yvet pikt de boei uit het water en trekt er een lange landvast doorheen, Stijn pakt hem over om de lijn achterop de boot vast te leggen. Achter vast, da’s één. Dan verder naar voren varen om Yvet voor op de kant af te zetten en de boot voor vast te leggen. Lijnen strak trekken en dan liggen we alweer. Yeah, teamwork! En stiekem best trots dat we weer wat nieuws hebben gecheft met z’n tweetjes.
Het is prachtig weer dus we trekken snel het centrum van Kopenhagen in. Wat een sfeervolle stad toch, en zeker nu het volop zomer is. We strijken even neer in de Nyhavn en trakteren onszelf op een verkwikkende øl. We verkennen de stad nog wat verder, maar wel op ons dooie gemakkie want de zon brandt. We duiken nog even ons favoriete woonwarenhuis Illum Boghus in, waar we jaren geleden al heel veel mooie keuken en woonspullen hadden gezien. Prachtig design allemaal, we worden weer hebberig… We kopen nog een cadeautje voor Lenneke en gaan dan op zoek naar een leuk plekje om een hapje te eten. In een straatje achteraf vinden we een paar niet (zo) toeristische eettentjes en strijken neer bij een gezellig eetcafé waar we smikkelen van een heerlijke zalm.
Terug op de boot genieten we nog even van de laatste avondzon op onze toet en het heel bijzondere gevoel om met je ‘eigen’ boot midden in zo’n grote stad te zijn.