Als we ’s ochtends wakker worden, is de golfslag gelukkig bijna weg. Stijn heeft al voor dag en dauw twee brooddegen gekneed. Eén gewoon witbrood en één experiment: een Turks brood met yoghurt waar hij als Stijn-touch stukjes abrikoos aan heeft toegevoegd. Terwijl het laatste brood nog in de oven staat, eten we ontbijt van het witbrood.
Na het ontbijt varen we weg in oostelijke richting, verder de Gökova Körfezi baai in. Het waait amper en hoewel we een paar keer op de zeilen proberen te varen, hebben we uiteindelijk bijna de hele dag de motor aangehad. De zon doet wel goed haar werk: het is heerlijk warm.
’s Middags proeven we het experiment-brood. Het is heerlijk! Het is vooral aan te raden met wat Pastirma (rundvlees dat we hier ontdekt hebben, dat de structuur heeft van Parmaham, maar dan veel minder zout en pittig gekruid), of wat geitenkaas. Jammie!
We hebben sinds halverwege wel een klein technisch mankementje: onze dieptemeter doet het niet goed. Hij geeft continu tussen de 7 en 9 meter diepte aan, terwijl de kaarten aangeven dat we meestal meer dan 500 meter diepte zouden moeten hebben. Straks maar even kijken in een baaitje, er zal wel wat zeewier voor de meter zitten.
Omdat ankeren net iets lastiger is zonder dieptemeter, besluiten we naar een baaitje te gaan waar volgens de pilot een jetty zou moeten liggen: de Amazon creek. Gelukkig doet onze dieptemeter het weer voordat we de baai inkomen. Dat maakt het makkelijker om zonodig te ankeren. Als we de baai invaren, zien we dat de jetty compleet verdwenen is. Er ligt niemand anders, dus we hebben alle ruimte om te ankeren, wat een schitterende baai!
Stijn roeit in de bijboot naar het einde van de baai. Daar blijkt een riviertje in de baai uit te monden, overwoekerd door bomen en struiken. De baai is sowieso – zoals de pilot al schreef – zijn naam waardig, want door de dichte bebossing langs de kant, heeft het wel iets jungle-achtigs. We worden nog vergezeld door een jacht met Duitsers, verder is de baai helemaal voor ons.
Als we een salade hebben gemaakt van tomaat, komkommer, olijven en Turkse kaas, heeft de achterkant van de boot zich naar de opening van de baai gedraaid, precies daar waar de zon vandaan komt. Wat romantisch! We trekken de wijn open die we van onze Oostenrijkse buren in Orhaniye hebben gekregen (Kavaklidere) en genieten! We proosten op onszelf en ook een beetje op Rudy en Monica. Omdat het windstil is, is het hier zelfs na zonsondergang nog goed te doen. Met onze benen onder een dekentje kijken we toe hoe op de plek waar de zon net nog is ondergegaan, nu de maan verschijnt. Het is bijna te mooi voor woorden!
Na een kopje thee en een stukje chocola, vallen we tevreden (en alweer voor 21.00 uur) in slaap.