Bikkels van Biskaje

Vanaf het moment dat we in Camaret-sur-Mer besluiten om uit te kijken naar een goed moment om de Golf van Biskaje over te steken, zien we eigenlijk al meteen een mooi venster in de weersvoorspellingen. Maandag en dinsdag lijken mooie dagen te worden, met goede, maar ook weer niet té veel wind uit een gunstige hoek. Bovendien worden er acceptabele golven voorspeld. Sjips zeg, dat gaat wel weer erg snel. Ik ben er best aan toe om langzaamaan eens te kijken wanneer we over gaan steken, maar om nu ineens concrete oversteekplannen te maken? Dat is toch andere koek.

 

Ik merk dat ik de oversteek best spannend vind. De Golf van Biskaje is een stuk vaarwater om met respect naar te kijken. Het kan er behoorlijk spoken. Naast flinke wind kan er ook behoorlijke deining staan. Stormen een eind verder op de Atlantische oceaan kunnen golven opbouwen die vervolgens de kom van Biskaje in worden geperst. Die golven worden nog eens versterkt door de randen van de continentale platen die in zee liggen. Bij die randen loopt de diepte van de zee in korte tijd terug van 4500 meter naar 300 meter. Wat Biscaje bovendien extra spannend maakt, is dat we het grootste deel te ver van de wal verwijderd zijn om met onze AIS en marifoon een walstation te bereiken; we zijn hier dus écht op ons tweeën aangewezen.

 

Nu lijken er twee typen zeilers te bestaan. Mensen die met bovenstaande kennis over de Golf van Biskaje denken: “Hé, leuke uitdaging, zullen we losgooien?” en mensen die nog wel eens een half (of een heel) nachtje wakker liggen voor vertrek. Hoewel ik vooraf de hoop had dat ik tot de eerste groep zou behoren, blijk ik in de praktijk toch eerder trekken van de tweede groep te vertonen. We houden ons weervenster nauwkeurig in de gaten en ik zie met toenemende zenuwen dat het supermooi op zijn plek blijft. Sterker nog: het lijkt zelfs alleen maar wat ruimer te worden, wat ons meer marge zou geven.

 

“Is het echt wel stabiel genoeg?” vraag ik regelmatig aan Stijn. Tja, ik zie natuurlijk zelf ook dat het een superkans is om over te steken, maar er is ook een zenuwpeesstemmetje in mij dat vooral de kansen aan wil grijpen om nog lekker even veilig langs de Franse kust te scharrelen. We hebben er samen mooie gesprekken over. Als Stijn mij vraagt: “Waar droomde je ook alweer over toen we aan de reis begonnen?” realiseer ik me dat juist het avontuur me zo aantrok aan onze reis. Het verkennen over grenzen heen, in meerdere opzichten. Het ontdekken van andere culturen, van het onbekende. Maar ook het verkennen van mijn eigen grenzen. Ik besef dat onze reis zich tot nu toe nog wel erg in mijn comfort zone afspeelt: Veilige dagtochtjes langs de Franse kust, het genieten van een land waar we de taal behoorlijk goed onder de knie hebben, lekker in een haven blijven liggen als het te hard waait… Het besef dat de comfort zone me weerhoudt om mijn avontuurlijke droom te leven, geeft me om de een of andere reden heel veel moed! We gaan het gewoon doen!

 

De voorbereidingen die we de dagen voor onze oversteek treffen, lijken wel voor een reis van 3 weken. We laten onze bijboot leeg en bergen die op in de bakskist, zodat we er onderweg geen last van hebben. We slaan voorlopig voor de laatste keer onze slag in een Franse supermarkt. We vullen water en diesel aan, richten de achterhut in als slaapkooi voor onderweg, checken de motor, leggen warme kleren en life lines klaar, plannen de route en bereiden vast twee maaltijden voor onderweg.

 

Als we maandagochtend in alle vroegte de haven van Camaret-sur-Mer uitvaren, piept de zon precies boven de horizon uit. Alsof ‘ie ons even een knipoog wil geven. Na een uurtje tegen de wind in motoren, zijn we de baai uit en hijsen we de zeilen. Het gekke is: na alle zorgen van afgelopen dagen voel ik me nu heel rustig. Ik heb alle vertrouwen in ons en in de boot. En de voorspellingen zijn nog steeds prima: voor de eerste dag wordt ongeveer windkracht 5 voorspeld, maar schuin van achter. De gribfiles voorspellen verder dat de wind gedurende de reis alleen maar in kracht af zal nemen, maar wel uit de goede hoek blijft staan.

 

De wind houdt zich de hele dag keurig aan haar belofte. Af en toe een uitschieter naar windkracht 6, maar niets vervelends. De windrichting is half tot ruim. Die koers is de lievelingskoers voor de Amuse, dus ze speert de hele dag met een snelheid tussen de 7 en 10 knopen richting A Coruña. De golven zijn nog wel redelijk hoog. De boot houdt dit prima, maar Stijn heeft er wat meer moeite mee. Als hij even op de kuipvloer een tukje heeft gedaan, is hij daarna nogal bleek rond zijn neus. Hmmm… wij hebben allebei nog nooit echt last gehad van zeeziekte, maar blijkbaar moet eens de eerste keer zijn. Na een zeeziektepilletje en wat te eten en te drinken, gaat het gelukkig weer beter met Stijn. Geen pindakaas en koffie meer voor hem!

 

Op onze AIS zien we de hele dag al dat er achter ons nog twee zeilboten varen. Ze hebben dezelfde koers en varen waarschijnlijk dus ook richting A Coruña. Eén van de twee boten – de Deense ‘Tao’ – kunnen we zelfs in de verte zien en loopt langzaam op ons in. Aan het eind van de middag horen we op onze marifoon ineens: “Sailing yacht Amuse, this is sailing yacht Tao…”. Leuk, we worden opgeroepen door de Tao die we al de hele dag achter ons aan zien komen. We zitten een half uurtje te kletsen met de Deense schipper. Hij vraagt ons of alles goed gaat bij ons aan boord en hij vertelt dat bij hen aan boord ook alles prima is. En hij belooft ons dat hij koude biertjes voor ons klaar heeft staan als hij eerder dan wij in A Coruña aankomt. Wat ontzettend leuk! Dat we zo midden op de oceaan aanspraak hebben, voelt alsof we ineens niet meer alleen zijn. Dat gevoel wordt nog eens versterkt omdat we de hele avond worden vergezeld door dolfijnen. Soms lijkt het alsof ze spelen in onze boeggolf. Ze duiken onder de boot en komen dan weer boven. En ze springen zelfs een paar keer vlak naast de boot. Dan verdwijnen ze weer even om een tijdje later weer op te duiken. Omdat onze dieptemeter urenlang aangeeft dat er ‘iets’ onder onze boot zit, vermoeden we dat ze urenlang met ons mee hebben gezwommen. Heel bijzonder!

 

’s Avonds maken we ons klaar voor de wachten. We hebben afgesproken dat we een schema hanteren van 3 uur op, 3 uur af. We hebben samen pas één keer eerder een nacht doorgevaren, maar dat was langs de kust met erg weinig wind, en bovendien op de motor. Met wat kriebels in mijn buik neem ik om 21.00 uur dan ook de eerste wacht voor mijn rekening, terwijl Stijn een paar uurtjes slaap probeert te pakken. De kriebels maken al snel plaats voor een supermachtig gevoel. Het gevoel om helemaal in mijn eentje verantwoordelijk te zijn voor de boot, terwijl de nacht langzaam invalt, is ook wel heel erg cool. Bovendien groeit de band tussen mij en de Amuse met het uur. Ik merk dat zij zich niet af laat leiden door het gebrek aan daglicht en gewoon stug koers blijft houden met windkracht 5 en golven. Ik voel mezelf best wel een bikkel en zit stiekem te genieten van de enorme sterrenhemel!

 

De rest van de nacht en de volgende dag verlopen zonder gekke dingen. De wind is de volgende dag inderdaad een beetje afgenomen richting windkracht 3 tot 4. De wind is wel wat gekrompen naar west, dus we moeten er schuin tegenin. Normaal niet mijn favoriete koers, maar met deze wind en de flink afgenomen golven is dit ook prima te doen. We proberen overdag om beurten nog wat extra slaap te pakken en dat lukt prima. Stijn komt ’s morgens net uit zijn kooi als we kunnen vieren dat we de grens tussen Frankrijk en Spanje gepasseerd zijn. Joepie! Beetje gek wel, want er is op het water natuurlijk helemaal niets te zien van die grens.

 

Als de wind even wegzakt en we de motor bijzetten, voelen we een vreemde resonantie. Hmmm… wat kan dat zijn? Stijn checkt de motor, maar ontdekt daar niets opmerkelijks. Dan zal het waarschijnlijk in de schroef (de propeller) zitten en niet in de motor. We besluiten de motor voorlopig maar even zoveel mogelijk te ontzien. Gelukkig trekt de wind snel weer wat aan en hebben we de motor dus niet nodig.

 

Aan het eind van de tweede nacht zien we een aantal oplichtende plekken aan de horizon. Dat moet wel strooilicht zijn van Spaanse steden, dus dat betekent dat Spanje dichterbij komt. Terwijl Stijn de wacht houdt, wordt het langzaam lichter en ziet hij in de verte inderdaad de hoge Spaanse kust liggen. Ineens hoort hij naast zich een soort van ontploffinkjes. Boven het water zweven kleine wolkjes. Terwijl hij bedenkt wat het geweest kan zijn, ziet hij twee bruine ruggen door het water glijden. Walvissen! Wow! Ik heb ze helaas niet gezien, maar vind het idee dat die zomaar naast de boot zwemmen wel heel indrukwekkend!

 

Hoewel het Spaanse land al in zicht is, gaan de laatste paar uurtjes erg langzaam. De wind is nog verder ingezakt en komt nu bovendien precies uit de richting van A Coruña. Omdat we de motor nog steeds willen ontzien, kruisen we op de zeilen tegen de wind in. Gaat niet hard, maar we komen er wel! Rond een uur of 18.00 lopen we uiteindelijk de haven van A Coruña binnen. Vanuit de baai hebben we een prachtig uitzicht op deze grote stad. De bouwstijl is totaal anders dan de Franse, echt weer een nieuwe omgeving!

 

We leggen de boot snel vast, en nemen een douche. Daar waren we heel erg aan toe! Hoewel we allebei erg moe zijn, vinden we dat we de oversteek van Biscaje toch echt nog even moeten gaan vieren! We voelen onszelf namelijk echte bikkels! Met ontzettende zeebenen (je wiebelt nog even na) lopen we het centrum in en vinden al snel een tapastentje. We bestellen een koud biertje en wat tapasjes en proosten op dat we trots op onszelf zijn! De uitdaging bleek achteraf niet eens zozeer te zitten in de omstandigheden die we hebben gehad; daar hebben we best geluk mee gehad. Ook fysiek ging de oversteek – op wat vermoeidheid en wat stijfheid na – prima. De belangrijkste uitdaging was in ons (of mijn) geval echt de mentale. Des te groter is het trotse gevoel dat we het geflikt hebben!