Als we wakker worden van een vogel die om 5.45 uur een heel arsenaal aan wekkergeluiden laat horen, vragen we ons af of de muziek gisteravond gewoon op tijd gestopt is, of dat we er gewoon dwars doorheen geslapen hebben.
We douchen op tijd en Yvet haalt buiten de haven een vers broodje en een flesje Ayran. We hebben dit spul al op de eerste dag gekocht in de veronderstelling dat het melk was. Toen we het proefden, smaakte het als karnemelk, lekker. Pas heel wat pakken Ayran verder, lezen we ergens dat het eigenlijk yoghurt met mineraalwater is.
Het is al vroeg bloedheet op de boot. Bij het inchecken werd ons verteld dat we ook bij het wegvaren weer hulp in moeten schakelen van de pilotboot. We melden ons op de marifoon en een paar minuten later verschijnt de rubberboot weer. Dat dit nuttig is in ons krappe straatje, blijkt wel als de rubberboot ons helpt te draaien door met zijn boot tegen onze neus te duwen. Dat had anders heel vaak steken geweest tussen alle boten en mooringlijnen door. Heel fijn!
Rond tien uur varen we de haven van Bodrum uit. Het is er ontzettend druk. Tussen alle plezierjachten door varen ook nog af en aan de ferry’s naar andere delen van Turkije en naar Griekenland, dat je hier aan de overkant kunt zien liggen. Als we de baai van Bodrum uit zijn, hijsen we ons zeil. Het is niet zo ver meer naar Turgutreis, maar met zo’n 12 knopen wind kunnen we toch nog heerlijk opkruisen richting Turgutreis. We beschouwen het echt als een cadeautje voor onze laatste dag. Rond 14.00 uur lopen we de haven van Turgutreis binnen, waar we onze brandstoftank nog af moeten tanken en ook ons afvalwater nog moeten laten verwijderen. Er zit eigenlijk niets meer in onze tank, maar blijkbaar bestaat er in Turkije sinds een aantal jaar strenge wetgeving op dit vlak, die maakt dat het leegpompen van de afvalwatertank geregistreerd en met regelmaat plaats moet vinden. Het lijkt een beetje een wassen neus, maar goed…
Als we aan alle formaliteiten hebben voldaan, roepen we – ook hier weer – een pilotboot aan om ons naar een ligplaats te begeleiden. Onder escorte en met een dubbel gevoel leggen we rond 15.30 uur aan: we zijn ontzettend trots op hoe we met ons tweeën het schip bestierd hebben, maar ook een beetje teleurgesteld dat aan deze twee prachtige weken nu echt een einde komt.
Nadat we onze spullen hebben gepakt en hebben gedoucht, lopen we Turgutreis in.
We hebben onze zinnen gezet op pides, die we nog niet hebben geproefd de afgelopen twee weken. Bij een eenvoudig tentje eten we twee heerlijke pides met een salade en een toetje: künefe (een soort van gegrilde kaas met honing of suiker en krokante sliertjes deeg, wat qua smaak wel wat weg heeft van baklava). Lekker! En dat alles voor 42 Turkse lira (omgerekend 15 euro).
We slenteren nog even door het stadje. Ook hier blijken – net als in Bodrum – heel veel stalletjes en winkeltjes met toeristentroep te zijn. Alleen is de aanblik ervan – waarschijnlijk doordat er nauwelijks toeristen zijn – heel veel triester en goedkoper.
Eigenlijk hebben we dit toerisme alleen maar in de direct omgeving van Bodrum gezien (dus ook in Turgutreis). De rest van de kust die we gezien hebben is nog ontzettend ongerept. Terugmijmerend hebben we enorm genoten van Turkije als vakantieland: de natuur is er prachtig en divers, het eten heel erg goed (veel verfijnder dan de wat boersigere Kroatische keuken) en de mensen opvallend vriendelijk. Hier gaan we zeker terugkomen!