’s Nachts blijkt dat de koelkast niet het enige mankement aan de boot is. Rond een uur of 2 worden we gewekt door het alarm dat aangeeft dat onze accu bijna leeg is. Balen. Meteen in de ochtend dus maar een SMS-je gestuurd naar Sunsail. We zijn er stiekem al een beetje op voorbereid om terug te varen naar Göçek om onze accu te laten vervangen, maar Sunsail belt al rond een uurtje of 8 terug met een betere oplossing: er zou een monteur met een speedbootje naar Boynüz Bükü komen; hij zou er binnen een half uurtje zijn. Een half uur later komt er inderdaad een speedbootje de baai ingevaren met daarop 2 elektriciens vergezeld door 5 spiksplinternieuwe accu’s.
Rond een uur of 10 varen we – wat later dan gepland – de baai uit. Voordeel is wel dat de wind inmiddels is opgestoken, dus we kunnen direct onze zeilen hijsen. Op een lekker windje zetten we koers richting Karacaören. Alleen de laatste paar mijl moeten we de motor bijzetten. De baai van Karacaören is omgeven door eilanden, met daartussen riffen. We letten op dat we de juiste doorsteek tussen twee eilandjes nemen. In de baai krijgen we meteen hulp aangeboden door de eigenaar van het restaurant in de baai. Als we in zijn restaurant komen eten, mogen we gratis aan een mooringboei liggen. We hebben onze zinnen echter al gezet op het restant van de köftes die nog in de koelkast liggen en slaan zijn aanbod vriendelijk af. Het is nog even zoeken om een geschikt ankerplekje te vinden, want de baai ligt redelijk vol zeilboten en gulets met toeristen. Gelukkig zijn de meesten ervan tegen het eind van de middag weer vertrokken.
Stijn snorkelt nog even bij het rif en ziet prachtige vissen. We douchen achterop het dek, eten onze köftes, met aubergine, courgette, knoflook en rijst en duiken direct met de zon onder de wol (of eigenlijk een dun lakentje).