Nadat Stijn vroeg wakker wordt van de oproep voor het ochtendgebed, kneedt ‘ie deeg voor een lekker brood. We peuzelen het op ons gemakje op, ook alweer lekker in het zonnetje. Inmiddels hebben we ontdekt dat onze waste tank – die in de haven van Orhaniye ruim een dag dicht was afgesloten – verstopt en behoorlijk vol zit. Omdat we zonder al te veel toeschouwers in de baai van Bozburun liggen, werkt een emmer ook prima. We moeten enorm lachen bij de gedachte aan Eric, die geheid met een rood aangelopen hoofd zijn emmertje buiten zou zijn komen legen.
Rond half tien varen we op ons gemak weg uit de baai van Bozburun. Het eerste stuk varen we voor de wind op de fok, met een knoopje op 10 wind. We maken er zelfs nog een lekker kopje koffie bij. Tot de lunch neemt de wind nog wel wat toe, maar de lunch kunnen we nog relatief rustig nuttigen
Na de lunch neemt de wind binnen een half uur toe tot 25 tot 30 knopen. Toch maar even het 2e reef erin trekken… We trekken zelfs onze zeilbroeken, windstoppers en reddingsvesten aan over onze korte broeken en t-shirts, om voorbereid te zijn op eventueel meer. En we besluiten ook niet door te varen naar Knidos, wat ons oorspronkelijke plan was, maar af te buigen naar Datca, waar we voldoende beschutting hebben tegen de wind.
Rond half drie komen we aan in Datca. Daar moeten we – voor het eerst – aan de kade liggen met ons eigen anker uit. We zijn stiekem best weer een beetje trots op onszelf, want we fixen het hartstikke netjes. Precies voor onze boot zit een cocktailbarretje (waar bovendien Wifi beschikbaar is), dus we besluiten onszelf te trakteren op een Mojito (en meteen de Wifi-code te regelen). We kunnen er meteen ook even plassen, want dat gaat op het toilet op de boot nog niet vanwege de verstopping. Datca is een wat groter plaatsje, met voldoende winkeltjes. We slaan hier nog wat proviand in (o.a. wat köftes). Naast ons is een schip uit Amsterdam aangemeerd (met haar anker over dat van ons heen). Het blijkt een schip te zijn (de ‘Alondra’) van een Nederlandse man die al jaren op de Middellandse Zee rondvaart met toeristen. Het is de eerste keer dat we in Turkije weer een Nederlander spreken.
We zitten even met hem te kletsen en hij vertelt dat hij altijd tussen Griekenland en Turkije heen en weer vaart zonder in- en uit te klaren. Hij heeft er nooit problemen mee gehad. Hij vaart echter wel onder Nederlandse vlag en we vermoeden dat wij dit met ons Turkse vlag waarschijnlijk niet probleemloos kunnen doen. Wel een goede tip om te onthouden voor de toekomst.
’s Avonds koelt het na zonsondergang in rap tempo af en gaan we wat eten (binnen) in een restaurant. We eten een paar meze vooraf en vervolgens allebei lam (Yvet lamsrack en Stijn een lamskebab). Jammie. Na een kopje Turkse thee en een toiletbezoekje gaan we terug naar de boot. We zijn allebei zo moe dat we snel naar bed gaan. Het voelt al alsof het 22.00 uur is, maar als we op onze telefoon kijken, is het pas 20.30 als we naar bed gaan. Welterusten!