Met een brok in mijn keel lieten we gisteren Domburg achter ons. Toen we door de bemanning van de Asha en de Happy Hour met hun scheepshoorns werden uitgeluid, kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Wat is dat toch, met mij en afscheid nemen. Niet mijn sterkste kant.
Gelukkig is het lunchtijd. De nasi die Stijn ’s ochtends nog bij MitShiv heeft gehaald biedt enige troost. De zon doet ook haar best, want ze heeft ons de hele ochtend geholpen om de bijboot en alle hoezen van de zeilen droog opgeborgen te krijgen. Nu varen we met een bordje nasi op schoot en de zon op ons bolletje onder de Bosjebrug door. Nog even langs de Waterkant in Paramaribo. Op de heenweg voeren we hier in het donker langs en wisten we niet wat waar te zien was. Nu is het een feest van herkenning. “Daar heb je de centrale markt!” “Oh en daar de Assemblee en Fort Zeelandia” “En het Onafhankelijkheidsplein waar we met Stine en Tijke naar de vogeltjeswedstrijd stonden te kijken”.
Inmiddels zitten er zo’n 135 mijl tussen ons en Domburg. Dat helpt. De tranen zijn gedroogd. De boekjes over Tobago zijn uit de kast gehaald. En we hebben zowaar tijd om er héél veel in te lezen, want de omstandigheden zijn perfect en de stuurautomaat doet het alsof hij nooit stuk is geweest! Heerlijk! Ik begin alweer uit te kijken naar Tobago, maar eerst nog 350 mijl genieten op ons eigen drijvende eilandje.
En dan nu lekker dobberen❤❤
De warmte van Suriname en het volk was uit jullie verslag tot hier te voelen, kan me voorstellen dat het moeilijk is dan weer verder te moeten/ willen gaan. Één ding verbaasde me wel; dat jij, mijn zus, spreekt over afscheid nemen! jij zegt toch zeker; “tot ziens”!?
Er wachten nog zoveel plekjes op jullie om nieuwe ervaringen en indrukken op te doen, geniet er maar weer van! (Dan kunnen wij dat hier ook weer doen met jullie verslagen).
Liefs en een dikke knuffel
Och toch, afscheid hè, ik ken dat gevoel maar al te goed. Afscheid betekent ook meegevoerd worden op de golven van heel veel verschillende (vaak tegenstrijdige) emoties! Soms hoog en onstuimig, dan weer alleen maar een lichte deining waar je even op kunt dobberen in rustiger vaarwater. Maar emoties mogen, tranen ook!!!(Heeft Stijn mij ook gezegd toen ik het even moeilijk had).
En dan is daar Stijn, de nasi 😉 de zon, alle perfecte omstandigheden om weer te kunnen genieten van een nieuw vooruitzicht, een nieuwe horizon :-)!
Trouwens, dat ‘feest der herkenning ‘ doet mij terugdenken aan ons vertrek uit Arrecife. Dáár is de haven, dáár het eiland waar Stijn en Yvet voor anker lagen. Bijzonder hè, je weet wat je ziet!
Voor jullie allebei een extra stevige knuffel, kus en heel veel liefs!!! XXX