Getijden langs de kanaalkust

In ons vorige blog schreven we dat we al zeilend Frankrijk binnengleden met Dunkerque als bestemming. Als we daar zondag aankomen, is er nog mooi een plekje voor ons vrij aan de passantensteiger. Op de deur van de havenmeester zit een briefje geplakt ‘fermeture exceptionnel’. Nou, ja… wij hebben in elk geval een plekje. Douchen doen we vandaag gewoon aan boord; zonder havenmeester hebben we ook geen toegangscode voor het douchegebouw. We dubben nog even of we een dagje in Dunkerque willen blijven voor wat sightseeing. Op de weersvoorspelling zien we echter dat we nog een paar dagen goede wind hebben om in zuidwestelijke richting te varen; daarna draait de wind naar het zuidwesten en zullen we er tegenin moeten boksen. We willen zoveel mogelijk gebruik maken van die goede wind, maar we willen ook de tijd nemen om de plekken die we bezoeken te verkennen. Een compromis dan maar: we besluiten Dunkerque de volgende dag alweer te verlaten en dan wel een dagje in de volgende haven (Boulogne) te blijven. Om gunstig tij te hebben, willen we al op tijd vertrekken. Als we nog even een belletje plegen naar de havenmeester van Boulogne, vertelt hij ons dat hij waarschijnlijk wel plek heeft voor ons, maar dat het wel druk kan zijn, omdat slechts twee van de vier steigers open zijn.

De volgende dag vertrekken we vroeg. Nog vóór het ontbijt varen we de haven van Dunkerque alweer uit. We hijsen de zeilen en eten op ons gemak ons ontbijt in de zon. De temperaturen zijn hier – net als in Nederland – erg hoog, dus we genieten van het vakantiegevoel! En we gaan als de brandweer! Rond half vier in de middag varen we de Boulogne binnen. Fijn dat we zo op tijd zijn, want er is nu nog voldoende plek. We maken de boot in orde, spannen ons zonnetentje en als het dan tijd is voor een aankomstbiertje (vers geïmporteerd uit België), zijn we net op tijd om eerste-rang te zitten voor een hele stoet andere boten die binnen komen varen. Nou zijn aankomende boten altijd al leuk om naar te kijken: er wordt vaak wat afgeklungeld en ook de communicatie aan boord is intrigerend om te aanschouwen als je zelf al lekker aan een steiger ligt. Maar in Boulogne wordt de pret nog eens vergroot doordat de steigers hier heel onhandig zijn. Het hoogtepunt van de middag is een Duitse boot waar vrouwlief staat te sturen. Manlief staat voor op de punt met een lijn. Of nou, eigenlijk hóórt hij daar te staan, maar loopt hij steeds weer naar zijn vrouw achterop de boot, met commentaar waar ik ondanks mijn gebrekkige Duits toch heel prima de strekking van begrijp! Door al dat op-en-neer geroep, geloop kost het toch zeker 20 minuten voordat ze goed liggen, en 20 minuten vertier voor ons ;-).

Omdat we hebben gelezen dat Boulogne prima visrestaurants heeft, vinden we dat we dat ’s avonds maar even moeten gaan testen. De vissersbootjes liggen letterlijk 50 meter van ons vandaan en leveren de hele dag door verse vis aan. Op ons dooie akkertje (want nog steeds erg warm), gaan we op zoek naar het restaurant dat we via de Tripadvisor hebben gevonden. Ze blijken vooral veel mosselspecialiteiten te hebben. Jummie! Stijn bestelt een mosselpannetje met zalm en garnalen. En ik neem mosselen op z’n Ch’ti’s. De lokale bevolking hier in het noordelijkste puntje van Frankrijk wordt Ch’ti genoemd. Hun uitvinding om de mosselen aan te kleden met spekjes en een lokale kaas, smaakt in elk geval heerlijk!

De volgende dag nemen we ’s ochtends de tijd om Boulogne te verkennen. Het deel dat om de haven ligt heeft iets rauws: echt wat we ons bij een Franse havenplaats voorstellen. Maar als we dan de oude ommuurde binnenstad inwandelen, zien we dat Boulogne ook een hele andere kant heeft. Wat een mooie, oude stad is dit! Tegenover de mairie zit een terras waar we met een kopje koffie zitten te genieten van de sfeer! Dat Franse gemoedelijke levensgenieters sfeertje bevalt ons weer heel erg, hier kunnen we wel aan wennen. Zeker ook omdat Frankrijk voor ons wel heel bijzonder is, we zijn er immers verliefd op elkaar geworden! Hier maar blijven dan de komende 2 jaar? 😉

De dag erop willen we weer een lange ruk maken richting het zuid-westen. De wind komt nog steeds uit de goede hoek en daar maken we graag gebruik van! Om kwart voor zeven varen we dan ook alweer de haven uit. Op weg naar Saint-Valéry-en-Caux, net iets ten westen van Dieppe. De zon schijnt volop. De wind doet het soms prima en dan speren we door het water, maar soms laat ‘ie het ook afweten en moeten we de motor bijzetten en ‘motorzeilen’ we een stukje. Saint-Valéry-en-Caux is een getijdenhaven. Dat houdt in dat de haven alleen bij hoogtij binnen te varen is. De tabellen in de Reeds almanak (een heeeeel dik boek, met heeeel veel kaartjes, cijfertjes, tabelletjes over getijden, stroming, haveninformatie) vertellen ons dat er pas vanaf 2 uur vóór hoog water voldoende water in het aanvaarkanaal staat om de haven binnen te varen. Vandaag is dat vanaf 20.00 uur. We zijn iets te vroeg, dus de laatste 2 uur dobberen we met weinig wind in onze Genua richting de haven, het laatste stukje valt de wind helemaal weg en gaat de motor weer aan.

Om een indruk te geven hoe dat getij eruit ziet in de haven, hebben we een filmpje gemaakt:

 

 

Ook in Saint-Valéry-en-Caux blijven we weer een dagje. Het is een supergemoedelijk Normandisch stadje. Er is aan deze kust flink gevochten in de tweede wereldoorlog en als we rondwandelen, zien we tal van monumenten die daaraan herinneren. Ook in dit stadje varen de vissers weer in-en-uit. Bij een kraampje langs de visserskade kopen we een heerlijke zeetong, die net uit de vissersboot in het stalletje is gegooid. ’s Avonds bakken we die lekker in de roomboter en met een mooie witte wijn erbij zijn we alweer goden in Frankijk. Genieten!