Glijden over grenzen

Ruim een week geleden is het alweer, dat na veel lieve woorden de witte zakdoeken wapperden in Lelystad. De warme herinneringen aan ons vertrek lijken aan de ene kant nog hartstikke vers, aan de andere kant hebben we – zowel letterlijk als figuurlijk – al weer heel wat mijlen afgelegd sinds we de trossen losgooiden. Tijd voor een blog dus!

We merken aan onszelf dat het af en toe best nog even onwerkelijk voelt dat we nu eindelijk aan onze grote reis zijn begonnen. Ik had verwacht dat er een duidelijke scheidslijn zou zijn tussen alle voorbereidingen en de reis zelf. Dat er mentaal echt een knopje om zou gaan op het moment van vertrek. De scheiding tussen de tijd vóór onze reis en nu blijkt echter helemaal geen harde grens te zijn. Langzaam beseffen we steeds een beetje meer dat we ècht weg zijn!

 

Na ons vertrek in Lelystad is Amsterdam de eerste stop. We blijven daar meteen maar twee dagen liggen, zodat we de tijd hebben om even bij te komen van de heftige dag van vertrek. Bovendien moeten we nog flink wat boodschappen inslaan, en blijkt dat er in Amsterdam een supermarkt op loopafstand van de haven zit. Dat betekent bunkeren! Een korte impressie van hoe dat gaat:

 

 

Na een overnachting in IJmuiden draaien we woensdagochtend dan eindelijk de Noordzee op. Om de een of andere reden ben ik altijd best een beetje zenuwachtig als we voor het eerst sinds lange tijd weer op zee varen. De Noordzee lijkt het te voelen en trakteert ons op superrelaxte omstandigheden. Met een kalm westenwindje, weinig deining en des te meer zon zijn de kriebels snel verdwenen. Als er dan ook nog een zeehond nieuwsgierig zijn hoofd boven water steekt, is het plaatje compleet! Op naar voorlopig de laatste Nederlandse haven!

 

Ons verblijf in Scheveningen staat vooral in het teken van de voorbereidingen voor onze tocht door het Kanaal. Dat is een bijzonder stuk vaarwater, wat prima te doen is, als je maar een beetje weet waar je op moet letten. Wat het uitdagend maakt, is dat het effect van getijden erg groot is in het Kanaal. Al het water moet bij vloed door het relatief smalle kanaal heen worden geperst. Met eb stroomt het er net zo hard weer uit. Hoe smaller de afstand tussen Engeland en Frankrijk, hoe meer stroming er staat. Grofweg staat er 6 uur stroming de ene kant op en vervolgens 6 uur de andere kant op. En daar kun je dus als je slim plant profijt van hebben (of andersom ook heel veel pech). Het getij wordt verder beïnvloed door de maan. Bij volle maan en bij nieuwe maan is het effect van het getij sterker (springtij); bij halve maan juist zwakker (doodtij). Gelukkig hebben we de Reeds almanac aan boord, een dik boek vol met tabellen met getijdegegevens per plaats en stromingsoverzichtjes. Een bijkomende lastigheid in het Kanaal is dat het één van de drukst bevaren gebieden ter wereld is. Vooral rond havens als Rotterdam en Zeebrugge gelden er ontzettend veel regels over waar je mag varen en waar niet, welke marifoonkanalen je uit moet luisteren en wanneer je je waar moet melden. Een heel gepuzzel!

 

Na bestudering van de waterkaarten, de getijdentabellen, de stromingskaartjes, de regeltjes en de weersvoorspellingen besluiten we dat we vanuit Scheveningen een lange ruk willen maken naar de Belgische of Franse kust. Gezien het getij is een vertrek ’s ochtends of ’s avonds het handigste. ’s Ochtends vertrekken maakt echter wel dat we waarschijnlijk in de nacht in België aankomen. Omdat we liever niet een vreemde haven in het donker aanlopen, valt de keuze op een laat vertrek (en dus aankomst overdag).

 

Om 22.30 uur varen we dan ook in de schemering de haven van Scheveningen uit. Het is de eerste keer dat we een nachtje door gaan varen. Ook weer even spannend, maar we hebben ons goed voorbereid en het verbaast ons al snel hoeveel je in het donker kunt zien op het water. Alle schepen en boeien zijn keurig verlicht. Zelfs het oversteken van de Maasmond, waar alle containerschepen de haven van Rotterdam in- en uitvaren, blijkt een eitje in het donker. Pleziervaart moet de monding strikt via een vaste oversteekplaats oversteken. Een soort van snelweg op het water. De verkeersdienst van de Maasmond houdt ons daar tussen al die doosjesboten (zoals Stijn ze noemt) in de gaten en geeft zonodig instructies of advies via de marifoon. Echt heel handig, zo’n big brother!

 

Zaterdag varen we al vroeg in de ochtend de Belgische wateren binnen. Het oversteken van de Belgische grens maakt ons weer een beetje meer bewust dat we nu echt weg zijn! De bewolking maakt het nog fris, dus we zijn dik ingepakt in zeilpak, dikke sokken en zeillaarzen. Gedurende de dag komt de zon erdoor en pellen we steeds meer laagjes af. Onderweg zien we opnieuw een zeehond en even later zelfs twee dolfijnen! Als we rond 16.00 uur aanleggen in Nieuwpoort, net iets ten zuidwesten van Oostende, weten we niet hoe snel we onze lange broek kunnen verruilen voor een korte. Zonnetentje erop en dan snel dat koude aankomstbiertje uit de koelkast. We hebben geen zin om te koken in deze hitte, maar wat kaasjes, een worstje, en wat knabbelgroentjes voldoen prima als maaltijd. Wat een leven!

Nieuwpoort geeft ons allebei al een mediterraan gevoel. De bebouwing zou ook zo in het Zuidfranse Agde kunnen staan. En zelfs de zee lijkt hier al wat meer turquoise dan in Nederland.

Terwijl ik dit schrijf, zijn we alweer onderweg. Naar Dunkerque om precies te zijn. Rond 14.00 uur vanmiddag zijn we uitgevaren om zo de getijdestroom mee te hebben. Als we het blauwe water opvaren met het zonnetje op onze bol, schiet ik opnieuw even vol van het besef dat we echt onderweg zijn! Inmiddels hebben we het Belgische gastenvlaggetje alweer verruild voor het Franse. Dunkerque, nous arriverons! Weer een grens gepasseerd!