Na een toch wat onstuimige dag gisteren, slapen we allebei als een roosje en zijn pas na 7 uur wakker. We willen vandaag een relatief kort stukje doen naar Kekova Roads, dus we doen rustig aan. Als we toch in de haven liggen, genieten we van een uitgebreide douche in het luxe toiletgebouw. Stijn maakt meteen van de gelegenheid gebruik om zijn baard weer eens af te kappen. We halen een vers broodje en een paar cirkelvormige sesambroodjes en ontbijten lekker in het zonnetje.
Na het ontbijt roepen we de pilotboot aan om ons te helpen bij het vertrek uit de haven. Dat is hier blijkbaar de procedure. Maar ook wel fijn dat ze ons komen helpen, want dezelfde pilotmannen hebben onze boot gisteren met een paalsteek aan de mooringlijn vastgelegd. Fijn dat ze zelf ook even helpen om die knoop er weer uit te krijgen.
Het is inmiddels 10.30 uur als we de haven uitvaren. De wind is inmiddels al opgestoken en heeft al een knoopje of 15 op de teller staan. Tegen de wind en golven in boksen we de baai weer uit, om om het schiereiland van Kaş heen te draaien en met ruime wind koers te zetten naar Kekova Roads. Bij het vertrek uit de haven hadden de pilotmannen ons al verteld dat er vandaag net zo’n wind zou komen als gisteren. En ja hoor, vóór we goed en wel het hoekje van het schiereiland om zijn, hebben we alweer 20 knoopjes wind te pakken, en met behoorlijke golven zorgt dat toch wel weer voor spectaculair zeilen, zij het alleen op de fok. Waarom weten lokale pilotmannen wel hoe hard het gaat waaien en windguru niet, die max 12 knopen wind voorspelt?
Een paar uurtjes later lopen we met inmiddels tussen de 25 en 30 knopen wind Kekova Roads binnen. Dat is een baai die bijna helemaal omringd is door land. De golven vallen dan ook meteen weg, gelukkig. We varen naar het meest westelijke baaitje van Kekova Roads – Polemos Bükü – dat volgens de Pilot goede bescherming biedt tegen de Meltemi. Op zich lijken de omstandigheden heel goed: het is niet te diep, niet te druk en volgens de Pilot heeft het anker op de modderige bodem goede grip. Alleen de wind komt gewoon nog steeds met een knoopje of 25 gemiddeld over het omringende land heen zetten. Spannend! We besluiten toch gewoon te gaan ankeren. De wind valt ’s avonds – tot nu toe in elk geval heel consequent – compleet weg met zonsondergang, en daar houden we ons aan vast. De eerste uurtjes houdt met name Yvet angstvallig de boot in de gaten, en peilt voortdurend de afstand tot andere boten en de track op de navigatie. Als we na heel wat stevige vlagen nog steeds super stevig voor anker liggen, zakt de adrenaline en kunnen we (of lees: Yvet) ook lekker genieten van het prachtige uitzicht en het turquoise water. En terwijl we dit schrijven komt er een schildpad gedag zeggen die naast de boot zijn kopje uit het water steekt, leuk hoor!
In de avond blijft het nog steeds stevig doorwaaien, maar we liggen nog steeds prima vast achter ons anker. Yvet gaat alvast slapen terwijl Stijn voor de zekerheid nog tot een uurtje of half tien onder een dekentje in de kuip de wacht houdt of we blijven waar we zijn en of de wind gaat liggen. Maar ook dan gaan daar de luikjes dicht en vertrouwen we op het anker.