Langzaamaankassa

Van wat er in Nederland gebeurt, krijgen we eigenlijk niet zo veel meer mee. Nou ja…. we hebben via de WiFi hier in de bar alle afleveringen van ‘De Avondetappe’ gedownload. Soms met dagen vertraging. Inmiddels zijn we ‘bij’ en weten we dat ‘onze’ Tom tweede in de Tour is geworden. Die Nederlandse uitzendingen zijn zó’n traktatie dat we er echt voor gaan zitten, compleet met drankje en popcorn. Soms – als we geluk hebben met de WiFi – kijken we er zelfs drie achter elkaar!

 

Buiten deze aanval van binge watching weet nog maar weinig Nederlands nieuws door het filter van palmbomen en Caribische muziek heen te dringen. Ja, we kijken wel eens op de NOS app, maar slechts weinig koppen weten onze aandacht zó te trekken dat we het bericht openklikken om de details te lezen. En wát dan onze aandacht trekt, is niet zozeer de Nederlandse economie of de politiek (ik heb werkelijk geen idee welke ministers er op dit moment in het kabinet zitten), maar een berichtje over een langzaamaankassa.

 

In Oosterhout wordt sinds een paar maanden geëxperimenteerd met een langzaamaankassa. Oorspronkelijk bedoeld voor ouderen die niet zo’n haast hebben en om een praatje verlegen zitten. Een plek om weer even contact met elkaar te hebben. De langzaamaankassa blijkt een succes te zijn, voor jong en oud. Als je er meer over wil lezen, kun je hier klikken.

 

Als ik ze hier zou vertellen over die langzaamaankassa, zouden ze daar helemaal niets van begrijpen. Of ze zouden heel hard gaan lachen. Want hier – in St. David’s aan de zuidoostkant van het eiland, waar we inmiddels zo’n anderhalve week vertoeven – lijkt de relaxedheid wel uitgevonden. Een andere modus dan langzaamaan kennen ze niet. Er komen hier weinig toeristen en dat maakt dat het hier lekker ongepolijst is. Heel anders dan in de toeristische Prickly Bay. Niks opgepoetst. Niks afgestemd op westerse behoeften. De mensen leven hier hun eigen ritme. En dat is relaxed.

 

 

Hier in St. David’s Bay is eigenlijk helemaal niets. Het is een prachtige baai die een flink stuk landinwaarts loopt, met aan alle kanten steile heuvels, rijkelijk begroeid met palmen en ander tropisch groen. In de verte zien we de ‘bergen’ liggen: de heuvels die in het midden van het eiland een hoogte van 840 meter bereiken. Ze vormen het tropisch regenwoud van het eiland, waarvan de kruin altijd tot in de wolken reikt. Er is wel een supermarkt, maar die ligt 6 kilometer verderop. Met de auto een klein stukje, maar als je – zoals wij – die afstand in de tropische warmte te voet over de bergweggetjes moet afleggen, is dat best een eind. Gelukkig hebben we nog veel voorraad aan boord en komt er dagelijks een busje met brood en twee keer per week een pick-up met groenten en fruit langs.

 

 

Wij houden ervan, van ‘helemaal niets’. De dagen vullen zich met… tja, waarmee eigenlijk? Naar de kant roeien om brood te kopen bij het broodbusje… “oh sorry, he just didn’t come today”. Zelf brood bakken dan. Wat kleine klusjes aan boord. Gebruik maken van een gigantische tropische hoosbui om zo’n 300 liter water op te vangen en daarmee onze tanks weer tot de nok toe te vullen. Toch fijner dan onze jerrycans hier op de kant vullen met kraanwater. Niet alleen omdat we – we blijven Hollanders – van gratis houden (het water op de kant kost toch zo’n €0,03 per liter). Maar ook omdat het ons een kick geeft om zo duurzaam met water om te gaan. En omdat het regenwater ook nog eens veel lekkerder is dan het zwembadwater dat hier uit de kraan komt. We verslinden verder boeken. En we wandelen wat. We trekken er regelmatig vroeg op uit om te voet de omgeving te ontdekken. Prachtige schiereilandjes waar de oceaan ruw laat zien wat voor geweld ze in huis heeft. Een strandje (La Sagesse) dat zó uit een reisbrochure weggewandeld lijkt te zijn, maar dan nog onontdekt door toeristen. Kleine dorpjes waar de tijd stil lijkt te staan. Vóór je het weet is er weer een dag voorbij. En als we dan, na een plons in zee en een blote-billen-douche op het achterdek, onder het genot van een rumpunch de zon zien ondergaan, beseffen we dat het a) een enorme luxe is om een tijdje op deze manier te leven en b) dat het ons enige oefening heeft gekost, maar dat het ons nu toch wel verrassend goed af gaat.

 

 

 

Het leuke van de tijd hebben, is dat wij – net als de vriendelijke mensen die we ontmoeten – altijd in zijn voor een praatje. Langs de kant van de weg ontmoeten we bijvoorbeeld Proof, met één gouden tand en verder niet zo veel echte tanden meer, rokend van iets wat hem ongetwijfeld nóg relaxter maakt. Hij nodigt ons uit om te zien waar hij woont en leidt ons door de struiken naar de achtertuin van zijn krot. Te midden van een enorme puinhoop staat zijn trots: een totaal verrotte pick-up. Hij is bezig de voorkant ervan op te knappen, terwijl de achterkant is overwoekerd met de planten die de rest van het achtertuintje ook al hebben overmeesterd. Zal nog wel even duren voordat die pick-up weer rijdt, zo schatten we in stilte in. Er groeien bananen in zijn achtertuin en hij laat trots zien dat hij de pot die hij rookt zelf kweekt. We mogen pas verder lopen als we wat van zijn bananen hebben aangenomen. Ook Haydn, met zijn rasta’s weggestopt in een grote muts, heeft alle tijd voor ons. Hij heeft een stalletje aan de doorgaande weg, waar hij schoenen repareert. En in het weekend verkoopt hij zelfgemaakte Jerk Chicken.

 

 

In Nederland deed ik dat eigenlijk bijna nooit: zomaar met een vreemde een praatje maken. En zeker niet met mensen die met slecht gebit en joint maar wat rondhangen. Hier vind ik het juist heel fijn om tijd voor vreemden te maken. Om nieuwsgierig naar ze te zijn. Om te leren wat onze overeenkomsten zijn. Om te genieten van de verschillen tussen ons. Dat ga ik – als ik ooit weer terug ben in Nederland – écht anders doen. En ik hoop vurig dat ik daar geen langzaamaankassa voor nodig heb!