Losweken van Suriname

Vrijdagmiddag rond lunchtijd. De zoveelste tropische regenbui valt met bakken tegelijk uit de lucht. Het maakt niet uit, want we genieten onder de overkapping van Warung MitShiv van een heerlijke lunch. De afgelopen tijd dachten we vooral “Hier zijn we nog láng niet uitgekeken” en waren we totaal niet bezig met het vervolg van onze reis. Maar nu begint bij ons ineens het gevoel ontstaan dat we weer eens wat verder willen kijken. En hier – met de lekkerste loempia’s en teloh op tafel – maken we de balans maar eens op.   Zijn we al ´klaar´ in Suriname? Nee, er staan nog wel wat wensen op ons lijstje. En dat eten en de vriendelijke mensen hier: die kunnen we eigenlijk nog niet missen! Tegelijkertijd begint het te kriebelen: er zijn nog zó veel plekken die er ook om vragen om ontdekt te worden! Bovendien zijn we ook wel een beetje klaar met de vele regen die hier nu valt. Suriname zit midden in de grote regentijd. Meestal is dat geen enkel probleem, maar soms zit er zo’n dag bij dat het uren aan een stuk hoost. Die dagen is het lastig om het binnenklimaat van de boot een beetje aangenaam te houden. Alles is klam en klef. De handdoeken beginnen een beetje naar natte hond te ruiken. Jak. En klusjes aan de boot kunnen we dan ook niet echt doen. Tja, we zitten in de tropen en dat zullen we weten ook! We besluiten om ons langzaamaan voor te bereiden op een tochtje naar een volgende bestemming. Dat gaat Tobago worden, zo’n drie dagen varen en het eerste echte Caribische eiland.

 

 

 

Inmiddels zijn we twee weken verder en zijn we nog steeds in Suriname. Vanmiddag vertrekken we richting Tobago. Suriname leek ons de afgelopen weken niet te willen laten gaan. Of zouden wij het niet zo goed los kunnen laten? Als we afgelopen maandag onze gehuurde auto bij Rishi terug gaan brengen, nadat we in Paramaribo toch maar zijn gaan uitklaren, en Rishi hoort dat we Suriname gaan verlaten, zegt hij dat dat niet zomaar kan. We worden eerst nog uitgenodigd op de vijfde verjaardag van zijn zoon, nota bene op de dag van de Herdenking van de Hindoestaanse Immigratie. Tja, wij vinden het natuurlijk onbeleefd om zo’n uitnodiging af te slaan. En het levert bovendien een mooi alibi op om nog nét even iets langer in Suriname te blijven 😉

De volgende dag togen we dus met een speelgoedauto als cadeau naar Rishi’s huis. Er staat een grote tent in zijn tuin, met heel veel kinderen erin. Rishi blijkt naast zijn familie en vrienden ook 45 kinderen van een naburig kindertehuis te hebben uitgenodigd. We worden verwend! Terwijl een clown de kinderen bezighoudt, krijgen wij hindoestaanse hapjes, bier en taart. Het feestje wordt afgesloten met een buffet met allerlei lekkers en er is zó veel over, dat niemand het feestje mag verlaten zonder een flinke portie voor thuis mee te nemen. We genieten ontzettend en ik moet slikken als we afscheid nemen. Niet eens zozeer omdat we nou zo veel contact hadden met Rishi. Maar wel omdat zijn enorme hartelijkheid ons heeft geraakt en omdat hij voor ons vanavond symbool staat voor de warmte van de Surinaams bevolking. We beloven Rishi (en in stilte onszelf) om ooit weer terug te komen naar Suriname!

 

 

Gelukkig hebben we veel mooie herinneringen aan de ontdekkingstochtjes die we de afgelopen weken in Suriname hebben gemaakt. Langs dorpjes met tot de verbeelding sprekende namen als Onverwacht, Onverdacht, Groningen, Lelydorp, Wageningen, Alkmaar, Rust en Hoop, Nieuw-Amsterdam en Huwelijkszorg rijden we door het land. Of eigenlijk vooral door het noordelijke deel van het land. Het zuiden is alleen toegankelijk per boot of per vliegtuigje. Met een lokale korjaal varen we naar Laarwijk, een stukje verderop aan de overkant van de rivier. Een dorpje dat je alleen via het water kunt bereiken en waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan.

Geniet nog even mee van Suriname in beeld!