Vandaag zou je 68 zijn geworden. “Ouwe zak!”, zou ik je gepest hebben. Wat zou het geweldig zijn geweest als je er nog was. Misschien zou je wel naar Grenada zijn gevlogen om je verjaardag hier te vieren. Om hier aan te schuiven bij onze borrel. Zodat je nu met ons mee zou kunnen proosten op jou. Wat zou je het hier heerlijk hebben gevonden. Mooi weer, goed gezelschap (zeggen we over onszelf), hapje, drankje, het avontuur!
Tijdens onze reis denk ik vaak aan je. Wat zou je ervan hebben gevonden dat we onze droom najagen? Dat we de oceaan over zijn gevaren, te ver uit de kust om me te komen helpen als het nodig zou zijn? Zou je trots op me zijn geweest? Of bang? Misschien wel allebei…
Gek eigenlijk. Je bent er al 18 jaar niet meer, maar in mijn hoofd en in mijn hart lijkt het alsof je gewoon verder leeft. Alsof je je – net als ik – 18 jaar verder hebt ontwikkeld. En alsof onze band ook is verstevigd. Je hebt mijn passie voor het zeilen niet eens meer meegemaakt. In mijn fantasie echter, zou ik de avonturier in jou inmiddels zeker hebben besmet met het zeilvirus. In mijn hoofd ben je al vaak bij ons opgestapt. Je leergierigheid zou hebben gemaakt dat je inmiddels aardig de kneepjes door zou hebben. Ik denk zelfs te weten dat je een nachtelijke oversteek heel gaaf had gevonden. Samen wacht houden onder de immense sterrenhemel en mijmeren over het leven. Niet zozeer als vader en dochter, maar als twee nieuwsgierige volwassen mensen. Tijdens de pittige nachtelijke overtocht van Tobago naar Grenada vorige week, voelde het zelfs alsof je erbij was om een oogje in het zeil te houden.
Zonder dat je het weet, heb je me een belangrijke les geleerd: dat ik mijn dromen niet uit moet stellen. Daar is het leven veel te kort voor. Misschien hadden we hier zonder jou wel helemaal niet gezeten? Daarom proosten we op je, papa! Hou jij dan ondertussen een oogje in het zeil?
Wat een mooie liefdevolle herinnering aan je papa. Hij kwam mij vroeger als jongetje samen met je mama thuis ophalen in hun lelijke eendje met open dak. We voeren dan weliswaar niet de wereld rond maar wel mocht ik op de achterbank staan met het hoofd on de wind als we stapvoets langs het kanaal in Elsloo reden. Het gaf mij het gevoel dat ik de wereld veroverde, zoals jij dat nu op jouw boot hebt. Dus denk dat je papa alles van jouw tocht en avontuur zou vinden wat je er zelf over schrijft! Hou het gevoel maar vast dat hij stilletjes met jullie mee vaart.
Prachtig dat je dit vertelt, Erwin! Dankjewel!
Mooie woorden Yvet over ome Frans!!! Natuurlijk kijkt hij van bovenaf mee en houdt hij een oogje in het zeil!!
Wij proosten vandaag met je mee. Hele dikke knuffel
…
Je kunt niet meer aanwezig zijn en dichterbij dan in iemands hart.
Geniet van jullie reis, samen!
Mooi Yvet
Mijn hart geraakt. Dank je wel voor dit moment. En……….geniet!
Wauw! Rauw! Rouw! Proost!
Knuffel,
Rutger
Het gemis blijft, maar de fijne herinneringen ook.
Wat een waardevolle mijmering Yvet! Ik lees tussen de regels door dat jouw pappa nooit bij je is weggegaan. Hij is jullie talisman, jullie guardian angel en je houvast.
Zijn aanwezigheid is nu tastbaarder dan ooit doordat je zo dicht bij jezelf bent gekomen tijdens deze reis.
Liefs !
Zwager
Lieve, lieve Yvet, wat een prachtige hommage aan jouw jarige papa, ontroerend!!! Wij hebben hem jammer genoeg niet gekend, alleen uit jouw verhalen. Maar ik ben ervan overtuigd dat ie ‘ergens in het ijle’ héél erg trots zit te wezen, te zien hoe jij, en ook Joyce, zich hebben ontwikkeld tot zo”n mooie mensen, dat je samen met Stijn je droom waarmaakt. En bijzonder toch dat ie zo voelbaar aanwezig kan zijn, laat hem maar mooi met jullie meereizen, een oogje in het zeil houden, over jullie waken. Hou het maar vast! (Zouden al die dolfijnen soms een knipoogje van hem zijn 😉 ? ) Je weet, er is méér tussen hemel en aarde. Papa van Yvet: Proost!
Voor jou en Stijn een dikke kus en knuffel, liefs, XXX
Lieve zus,
Met tranen over mijn wangen en een grote smile lees ik je blog.
Bij het lezen zie ik de blik van papa voor me en kan ook ik me helemaal voorstellen hoe hij daar op jullie ‘bootje’ mee zit te genieten! Lekker biertje in zijn hand en zeker weten zo trots op julie beide zitten te wezen. Ook al heb ik hem nu inmiddels korter mogen meemaken dan de jaren dat hij er niet meer is, weet ik zeker dat hij deze reis fantastisch vindt!
Als hij er nog was, zou hij volgens mij op ieder moment en tegen iedereen erover vertellen, jullie volgen, naar jullie toe vliegen en thuis alles opzoeken over de landen die jullie bezoeken. Maar zoals je zelf al schrijft heeft hij ons ‘meegegeven’ dat het leven zo kort kan zijn. Hij zou het geweldig vinden dat je dat nu hebt omgezet in het uitvoeren van jullie droom. Zeker weten dat hij daar bij jullie een oogje in het zeil houdt en mee geniet van de vrijheid!
Dikke knuffel en x
Wat een lieve reacties allemaal! Dankjewel!