’s Ochtens wakker geworden met licht windje en volop zon. Na een vroege douche achter het restaurant een lekker ontbijtje gegeten in het zonnetje. De Oostenrijkers naast ons vertrekken, maar niet voordat ze ons nog tassenvol met drinken en eten hebben gegeven. Nu hoeven we echt bijna geen boodschappen meer te doen: bier, wijn, kaas, koffie, pasta, groenten, fruit, sap, water…. Het lijkt erop of de Oostenrijkers tijdens het zware weer van afgelopen week minder hebben opgemaakt dan ze vooraf hadden ingeschat.
Rond half elf varen we de baai van Orhaniye uit, met een knoopje of 12 wind. De hele dag hebben we we heerlijk gevaren, vol grootzeil en fok erop.
We weten dat de wind aan het eind van de middag aan zou trekken naar 17 knopen, dus toen we de baai van Bozburun binnen voeren, hebben we eerst nog even goed gekeken waar we goed zouden kunnen liggen. De baai aan de westkant, waar we oorspronkelijk wilden ankeren, ligt er verlaten bij en is ook erg winderig. Toen maar de haven van Bozburun geprobeerd. Die ligt al helemaal vol, en we vermoeden dat de kleine komvormige haven bovendien tot een wirwar van ankers in het midden leidt. Dan maar terugvaren naar de mooringboeien die we halverwege de baai aan de oostkant hebben gezien.
Inmiddels is de wind enorm aangewakkerd en zien we alweer een knoop of 26 op de teller staan. Toch lukt het ons, na een paar pogingen, om een landvast aan de boei vast te knopen. In de pilot staat dat de mooringboeien in deze baai wel gecontroleerd moeten worden of ze het wel houden, dus helemaal gerust zijn we er nog niet op. We maken een dwarspeiling – en hoewel we wel een biertje hebben verdiend – blijven we continu checken of we op onze plek blijven liggen. De wind neemt ondertussen alleen maar toe. Uiteindelijk tikt de windmeter alweer 32 knopen aan. Met een restant pastasaus uit de koelkast maakt Stijn een heerlijke gegratineerde pasta. We eten ‘m wel binnen op, want de wind maakt het nogal koud buiten, zeker omdat we flink liggen te gieren aan de boei, waardoor de wind steeds vat heeft op de zijkant van de boot.
Als de zon onder is, stopt de wind – haast alsof de zon de windschakelaar heeft uitgezet. Gelukkig maar! Intussen wordt op de kant een bruiloft gevierd. Tot ongeveer middernacht horen we de muziek op onze boot. Geen traditioneel Turkse muziek, maar gewoon muziek die je ook op een bruiloft in Nederland zou kunnen horen. De nacht is verder rustig.
