Praktijk

We spelen al een kleine week met de wind. Of de wind met ons, net hoe je het bekijkt. We proberen windstiltes zoveel mogelijk uit de weg te gaan en uiteindelijk in de Azoren te arriveren. Als je onze huidige positie op de wereldbol zou aankruisen, zou je je misschien afvragen; wat doen ze dáár nou?

Een klein stukje uitleg. Om vanuit de Carieb oostelijk richting Europa te komen staat er geen constante wind zoals we die ruim een jaar geleden hadden om van Afrika naar Zuid Amerika te varen, de tradewinds: stabiele wind uit oostelijke richting en in de winter en lente waait die bijna altijd.

Nu ligt dat heel wat anders. Als je rechtstreeks van de Carieb naar de Azoren zou varen moet je door een langgerekt gebied van hoge druk heen, waarin weinig tot geen wind staat. In de zeilboeken lees je dan ook dat de meest geijkte route naar Europa met een omweg loopt: vanuit de Carieb eerst een stuk naar het noorden, richting Bermuda, dan bijdraaien naar het oosten, richting Azoren. Dan zit je boven die lastige strook met hoge druk, en kun je wind oppikken. Die is daar wel wat veranderlijk, maar goed zeilbaar, je hebt wat Golfstroom mee en brengt je zo naar de Azoren. Ondanks dat deze route een behoorlijke omweg is, is het vaak toch even snel, of sneller, omdat de kans op wind heel groot is. Normaal is deze situatie op de Noord Atlantische oceaan vanaf medio mei behoorlijk stabiel.

Het alternatief is tóch op een bijna rechte lijn naar de Azoren te varen en de windstiltes voor lief nemen (dobberen of veel diesel voor de brommer mee !). Óf er dient zich een opening aan in die windstille strook waar je doorheen kunt glippen. Dat hogedrukgebied beweegt en vervormt continu wel een beetje, dus een kans op zo’n doorgang naar het noorden is zeker aanwezig. Er ontstaat dan een soort snelweg van wind-in-de-rug waar je graag gebruik van maakt en je naar de Azoren blaast.

Tot zover de theorie.

Toen wij onze tocht planden in Sint Maarten, was er al een tijd veel ongewoons aan de hand in de atmosfeer. Stormpje hier, windstilte daar. Hogedrukgebieden die niet op de plek liggen waar ze normaal zouden liggen.

Toen we besloten te vertrekken, was de voorspelling dat er op de ‘normale’ route via Bermuda eerst stormachtige wind in de buurt van Bermuda zou zijn, en daarna richting de Azoren juist helemaal geen wind. Slechte optie. Op de directe route werd juist een kans op die windsnelweg naar het noordoosten voorspeld. En dat voor eind mei, waarin de situatie op de Atlantische oceaan toch stabiel zou moeten zijn. Omdat we op de lange termijn geen tekenen zagen dat het anders zou worden, en er ook geen hevige stormen op de directe route werden voorspeld zijn we (en nog een handvol andere zeilers) er gewoon voor gegaan. Op naar die windsnelweg, op naar de Azoren!

Dat de praktijk behoorlijk weerbarstig kan zijn, en het weer zich niet persé aan de voorspellingen houdt blijkt eigenlijk al vanaf onze tweede dag van deze tocht. We varen het eerste deel bijna recht op de Azoren af, maar zien de beloofde snelweg naar het noorden oplossen. We varen nu pal oost (in plaats van noordoost), onder de strook van hoge druk. En die is zó in ontwikkeling, die wordt groter, kleiner, beweegt… eigenlijk geen touw aan vast te knopen. Dagelijks bestuderen we de windvoorspellingen om de koers voor de komende dagen te bepalen en tegelijkertijd ons doel in het oog te houden: de Azoren. We varen van dag tot dag en zijn vol goede moed dat we een keer noordwaarts kunnen. De praktijk blijkt maar weer eens anders dan de theorie.

Het afgelopen etmaal hebben we heerlijk ontspannen kunnen zeilen, we zitten lekker in het ritme, we genieten ervan!

De statistieken:

– Dagen onderweg: 6
– Totaal afgelegde afstand: 685 nm
– Afgelegde afstand afgelopen etmaal: 130 nm
– Afstand nog te gaan: 1524 nm (in een rechte lijn)
– Onze lokatie om 16.20 uur UTC: 24°31.01′ N, 053°39.52′ W