Seizoenen

Bibberende kou. Striemende regen. We horen die berichten soms uit Nederland, maar voor ons klinken ze als uit een ander universum. Hier is en blijft het stug warm. Aan de Mariah Carey’s en Chris Ria’s die uit de luidsprekers in de winkels schallen, merken we dat Kerst in aantocht is. De verwachtingsvolle donkere dagen die normaal gesproken onmiskenbaar de opmaat tot knusse feestdagen zijn, gaan echter volledig aan ons voorbij. Wij maken ons niet op voor de winterslaap, maar om tot diep in de nacht mee te dansen op reggae- en salsamuziek. We eten geen stevige stoofschotels, maar verorberen weer een stukje perfect gegrilde tonijn met een koud glaasje witte wijn. En in plaats van een extra dekentje over de benen ’s avonds op de bank, gooien we ’s nachts het laken nog maar eens van ons af. Te warm.

 

 

Onze reis schijnt haar eigen seizoenen te kennen. Fasen. Die elk weer hun eigen kenmerken hebben. Onze tijd hier in Bonaire en Curaçao is vooral de fase van de Gezelligheid. Een groot deel van die gezelligheid komt per vliegtuig uit Nederland: wat hebben we hier een fantastische tijd gehad met Truus, René, Matthijs en Yvonne. Daar hebben jullie alles over kunnen lezen in hun gastenblogs. Maar daarnaast zijn de Antillen ook de plek van hereniging met zeilvrienden die we eerder tijdens onze reis hebben ontmoet. En we hebben het al eerder geschreven: die contacten zijn erg belangrijk voor ons. Wij ervaren een speciale band met de mensen die – weliswaar op hun eigen boot – in hetzelfde schuitje zitten als wij. Die dezelfde ‘can-do’-mentaliteit hebben, die weten wat het is om een droom te hebben en ervoor te kiezen die te realiseren. Elk jaar vertrekt een relatief klein aantal boten uit Nederland (ik schat zo’n 40) die allemaal weer en wind trotseren om hun uiteenlopende dromen te realiseren. Tijdens onze reis hebben we – ik heb het logboek er even op nageslagen – 27 andere Nederlandse boten ontmoet. Elke boot vaart haar eigen route en heeft haar eigen tijdhorizon. Maar hier op Bonaire en Curaçao kruisen veel van deze routes elkaar, omdat de eilanden een populaire plek zijn om het orkaanseizoen te ontwijken. En dan is dat dus Heel Gezellig. We borrelen wat af met bemanningen van andere boten. Veel van die boten hebben we al sinds de Canarische Eilanden niet meer gezien. We drinken dus een biertje samen, maken muziek (ja, de klarinet en de gitaar die we bij ons hebben zijn voor het eerst in anderhalf jaar echt in bedrijf!), doen spelletjes en kletsen vooral heel veel bij. Inmiddels is het orkaanseizoen officieel voorbij en hebben veel boten hun weg weer vervolgd, of staan op het punt dat te doen. Vanuit hier gaat ieder weer zijn eigen weg. Er zijn boten die naar Panama varen om daar de poort naar de Pacific door te varen. Er zijn er die hier in de Carieb blijven scharrelen. Er zijn er die hun boot per vrachtschip op transport naar Nederland zetten. Er zijn er die hun boot verkopen. Of hier een bestaan opbouwen. Op sommige boten verandert de samenstelling van de bemanning. ‘Plans are written in the sand’, zo blijkt maar weer.

 

 

Ons plan is om binnenkort over te steken naar Jamaica en Cuba en van daaruit via Haïti, de Dominicaanse Republiek en Puerto Rico weer naar het oosten te varen. Allemaal eilanden met een heel eigen karakter. Eilanden die voor het grootste deel nog niet beïnvloed zijn door toerisme. We kijken ernaar uit om ons na het toch wel erg comfortabele Curaçao (er is zelfs een echte Albert Heijn, ongeveer drie keer verder lopen dan thuis, maar zeker ook drie keer zo duur) weer buiten de gebaande paden te wanen. Op naar landen waar we weer echt zelfvoorzienend mogen (en moeten) zijn. Waar we maar moeten afwachten wat we er aan levensmiddelen kunnen kopen. Of het water uit de kraan drinkbaar is. En waar Stijn niet meer om de dag een gezellig snoepwinkel-uitje kan hebben naar weer een andere winkel waar ze precies díe roestvrijstalen ringetjes, boutjes, en moertjes hebben die hij voor zijn nieuwe project nodig heeft.

 

 

Tussen alle gezelligheid door zijn we daarom vooral druk om de voorbereidingen te treffen om een aantal maanden zelfvoorzienend te kunnen zijn. De Amuse krijgt weer een flinke wellness-behandeling: we schrobben het dek, maken al het staal weer roestvrij (voor even dan, want zon en zout doen hun best om er meteen weer nieuwe bruine korstjes op te toveren), we verstevigen de constructie van de bevestiging van de stuurautomaat aan de roerplaat, de lekkende waterpomp van onze Volvo-motor wordt door Stijn vakkundig gereviseerd… Er worden nóg meer boutjes, moertjes, en andere dingen die we misschien wel goed kunnen gebruiken ingeslagen. En we doen boodschappen. Heel veel boodschappen. Het is maar goed dat de Amuse niet op wieltjes staat, want dan zou ze door haar hoeven zakken.

 

 

Op Cuba zullen we ons verste punt van huis trouwens bereiken. Langzaamaan voelen we dus ook wel dat we aan de ‘terugreis’ beginnen, al duurt die reis nog driekwart jaar. En ook dat voelt weer prima. Het lijkt alsof we daarmee in de lange, rijpe, zwoele nazomer van onze reis terechtkomen. De opwinding van alle bloemknoppen die open knapten in de lente (het begin van onze reis) heeft plaats gemaakt voor een tevreden gevoel. Voor de rijpe vruchten van tijd en aandacht. We genieten van de rust in ons lijf. Dankbaar voor al het moois dat we al hebben meegemaakt en dat ons ongetwijfeld nog te wachten staat!