Hoewel Yvet vroeg uit de veren is om deeg te kneden voor een lekker broodje, doen we het rustig aan deze ochtend. We hebben onze zinnen gezet op Seagull Bay en de afstanden zijn zo klein, dat we rustig aan kunnen doen. Het is deze ochtend heel heiig. Op zich niet meer zo warm, maar door de hoge luchtvochtigheid voelt het wel heel drukkend aan.
Rond 9.30 uur varen we de baai uit, wat nog best even wringen is, want we liggen strak ingeklemd tussen andere boten aan de mooringlijn. Maar het lukt en eenmaal aan het varen wordt de benauwdheid wat draaglijker. Een dik uur later zijn we in Seagull Bay.
Deze baai heet zo, omdat een Turkse kunstenaar in de jaren ’70 een grote schildering van een zeemeeuw op de wal heeft gemaakt. Daar hebben we de baai echter niet op uitgekozen… Nee, dit is één van de weinig baaitjes waar we met de neus naar het Westen kunnen ankeren en een lijn naar de wal uit kunnen brengen en dat is fijn met de heersende Westenwind in dit gebied.
Als we in Seagull Bay aankomen, blijkt er een zuidoostenwind te staan. Worden we toch weer gefopt. Het waait niet heel hard (een knoopje of 8) en bovendien zijn we de eerste boot in de baai, dus we gaan toch ankeren en hebben daarna de tijd om een lijn naar de wal uit te brengen. Da’s toch best nog even hard werken om de boot tegen de wind – zij het maar 8 knopen – in naar de kant te roeien. We brengen eerst de lange landvast uit, maar liggen dan nog niet volledig met de punt naar het westen en dat willen we wel, want we rekenen er nog steeds op dat de wind in de middag naar West gaat draaien. Dus vervolgens vervangen we de lange landvast door 4 aan elkaar geknoopte landvasten, om de lange landvast een stukje verderop op de wal vast te maken. Omdat in de Sunsail pilot staat dat het niet de bedoeling is om de landvasten vast te maken aan een boom, zoekt Stijn zich suf naar een goede rots of een bolder om de landvast aan vast te leggen. Maar die zijn er niet, dus dan toch maar aan een boom. Later die dag zien we trouwens dat een local die een andere boot helpt de landvast zonder pardon ook aan een boom vastlegt. De restrictie zal dus wel meevallen.
De wind draait weliswaar nog wel iets in de middag, maar blijft steken op een zuiderwind. Dus dwars op de boot. Hij wordt gelukkig niet veel sterker dan een knoopje of 10, en we hebben veel ankerketting gegeven op redelijk ondiepe grond. Dat houdt het dus wel.
’s Avonds eten we een hele lekkere Turkse pide, met aubergine, courgette, tomatenpuree, knoflook en ui, en gegratineerd met geitenkaas. Onze laatste fles wijn (nog zo’n heerlijk witte Tilsim) erbij en wij zijn gelukkig!
