Vulkanische verrassing

Wanneer de aankomstroes wat optrekt, beseffen we eigenlijk pas écht waar we aangekomen zijn. De Azoren, Horta! De beschermde haven, midden in de Atlantische Oceaan, waar al honderden jaren schepen een veilig onderkomen vinden vanuit vele windstreken. Voor vestiging, op doorreis, of voor de walvissenvangst. Walvissen worden hier sinds de jaren ’80 niet meer gevangen, het wordt wel een steeds meer bezochte pleisterplaats voor zeilers. De meeste zeilers die hier komen, hebben een lange Atlantische oversteek achter de rug, of komen van het Europese vaste land. Sowieso een lang stuk op het water, iedereen is blij om er te zijn en er heerst dan ook een uitgelaten stemming in de hele haven. En het is afgeladen. In de ankerbaai liggen de boten al dicht bij elkaar, de haven zelf is tjokvol, aan de kade liggen de boten 3 rijen dik, soms wel 4 of 5. Het lijkt Terschelling in de zomer wel (inclusief alle heisa als er boten aankomen en vertrekken). Als wij aankomen moeten we eerst even ankeren, maar als de laatste druppels uit champagnefles feestelijk zijn genuttigd, zien we iemand wegvaren van de kade en zien wij onze kans schoon. We knopen dus snel aan en liggen sinds lange tijd weer eens (met wat hindernissen ertussen) aan vaste wal. Da’s best wel weer gek, en ook fijn! Stromend water in overvloed. Elektriciteit. Makkelijk naar de bakker voor een vers broodje, of een pastel de nata, de Portugese specialiteit die onze herinneringen aan Portugal anderhalf jaar geleden snel weer terug laat komen.

Een herinnering die we diep weg hadden gestopt is trouwens het frissere klimaat. Vanaf Suriname hebben we nauwelijks nog een lange broek of vest aan gehad. Caribische temperaturen en de volop schijnende zon hebben zich in onze lijven genesteld. Nu blijft de thermometer rond de 20 graden hangen, af en toe een bui. Overdag is dat eigenlijk best lekker, want je kunt ook ‘op het heetst van de dag’ dingen doen, maar ’s avonds is het wel even wennen. Truien en jacks en het dikke dekbed komen weer onderuit de kastjes, soms gaat de kachel even aan. Brrrr.

En wat een fijne plek is het hier, het leeft! Door de gezellige en gemoedelijke sfeer. Door de trotse, rijke historie en allure die Horta uitstraalt. Door de muurschilderingen die zeilers hebben achtergelaten op de kademuren. Het is hier zo netjes en verzorgd, prachtige gebouwen, zelfs de trottoirs zijn soms ware ambachtskunststukjes.

Het duurt niet lang voordat we samen met de crews van de Full Circle, Kairos en Maximo terecht komen in Peter Café Sport, waar de familie Azavedo al meer dan honderd jaar haar beroemde Gin Tonic, een goede pint bier of Portugese wijn schenkt. Een ontmoetingsplek voor zeelui van divers pluimage, vermengd met locals en nieuwsgierige toeristen. Hier worden stoere verhalen uitgewisseld, zien mensen elkaar weer na tijden, ontmoet je nieuwe mensen, neem je afscheid van anderen, wordt muziek gespeeld, wordt gegeten en gedronken.

De eerste dagen voeden we vooral onze nieuwsgierigheid naar deze stad en lopen veel rond. Regelmatig wandelen we naar de grote Continente supermarkt om weer allemaal lekkere spulletjes te kopen. Saint Martin had al wel weer veel (Franse) lekkernijen te bieden dus we zijn op de Atlantische Oceaan niks tekort gekomen, maar hier is het assortiment weer helemaal compleet. Yoghurt, verse fruit en groenten, lokale specialiteiten als kaas en chouriçu (soort gerookte worst, net wat anders dan de Spaanse chorizo) in vele smaken en een mooie selectie aan Portugese wijn.

De avonden vullen zich vaak met ontmoetingen met andere bemanningen. De Piratenbridge kaarten maken overuren met de bemanning van de Full Circle en Kairos. Paul en Monique waren al fan sinds Saint Martin, Henk en Carla hebben we hier ingewijd en zeker Henk (“ik ben geen spelletjesman”) ontwikkelt al snel een lichte verslaving. Ook heel leuk is het als we de Soleil Le Vent bemanning François en Véronique hier weer zien. We spraken elkaar voor het eerst halverwege de tocht naar Horta over de marifoon, en hebben sindsdien elke dag mailcontact gehad. Hier in Horta liggen we slechts een paar boten van elkaar vandaan, en met hun kunnen we ons Frans weer even oefenen. Leuk om elkaars verhalen en belevenissen in levende lijve te delen.

Zoals altijd, is er wel wat aan het huishouden en bootonderhoud te doen. We schrobben de Amuse en de bijboot om haar te ontdoen van een oude laag stof en zout (in de Carieb hebben we eigenlijk alleen regenwater gehad om de boot eens goed mee te poetsen), draaien vele wasjes en gaan met een flinke klus aan de gang: het vervangen van rubbernaden van het teakdek.

De Caribische zon heeft daar behoorlijk op ingewerkt en her en der gingen de rubbernaden los zitten, met kans op lekkages als gevolg. De zon was te sterk om de naden te kunnen vervangen, zonder het nieuwe rubber te laten borrelen en zelf niet helemaal te veranderen in een grillkip. Hier is het door het koelere klimaat prima. Met mes, krabber, schuurpapier, aceton, afplaktape, rubber en kitspuit gaan we aan de gang. Een meerdaagse klus, waarin we ons soms in heuse Twister houdingen tussen kieren en dekbeslag vouwen, maar… de rubbernaden zitten weer strak. Net als de spieren in ons lijf trouwens. We hebben dus ook wel wat ontspanning verdiend. De Azoren hebben véél meer te bieden dan alleen Horta.

Met Henk en Carla huren we een auto en toeren we Faial en buureiland Pico rond. We trappen ontelbaar vaak op de rem om te genieten van de mooie vergezichten. Wat een contrasten hier. Van kleurrijke bloemen, groene heuvels en kraters, naar ruwe vulkanische gebieden. Zoiets komt misschien beter tot zijn recht in beelden…

Eenmaal terug van deze prachtige rondrit, gaan we plannen maken voor het vervolg op de Azoren. We hadden vóórdat we hier kwamen alleen nog maar gehoord en in boekjes gelezen dat de Azoren erg mooi zijn, maar nu hebben we zelf kunnen kennismaken met deze verrassend vulkanische eilandengroep. Verrassend divers, verrassend mooi, verrassend lekker, verrassend fijn om te zijn. We zijn alleen nog maar nieuwsgieriger geworden naar andere eilanden en willen er dus zeker nog meer ontdekken. Eind juli, uiterlijk begin augustus willen (eigenlijk moeten in verband met het weer) we verder trekken richting het Europese vaste land. Dat betekent dat we nog een paar weken hebben om nog een paar eilanden van de Azoren aan te doen, waarschijnlijk worden dat São Jorge, São Miguel en Terceira.

Maar voordat we hier wegvaren hebben we nog een missie; onze eigen kademuurschildering. Het brengt ongeluk als je doorvaart zónder een schildering te hebben gemaakt, en dat willen we natuurlijk niet over ons afroepen. Sowieso vinden we het leuk om op deze bijzondere plek ook iets van ons achter te laten, dus we broeden allebei op een ontwerp. De ideeën voegen we samen en kwasten dat vervolgens op de kademuur. We zijn er in etappes wel een paar dagen mee bezig, maar het is leuk om te doen. Ondertussen krijgen we veel aanspraak van medezeilers, en ook van toeristen voor wie deze kademuur een leuke attractie blijkt. Zoals je kunt zien is er naast de 2019 nog plek voor andere jaartallen 😁 …