Een nieuw continent

Nog maar twee weken geleden liggen we rustig te dobberen in een pitoresk baaitje bij het Portugese Faro. We hebben Stefan een paar dagen ervoor op de ferry gezet naar het vasteland en liggen nu te wachten op een goed weervenster om over te steken naar Marokko. Met onze buren van de White Mustang – die ook over willen steken – worden elke dag de weersvoorspellingen bediscussieerd. Vaak komt er te veel wind door de Straat van Gibraltar. Op andere momenten staat er juist weer te weinig wind. Daarnaast houden we de golfhoogte in de gaten. Bij golven van meer dan 2 meter is de haven van Rabat te gevaarlijk om aan te lopen en wordt hij gesloten.

Wachten blijkt hier overigens geen straf: we genieten van mooi weer, schitterende wandelingen, gezellige mensen en een prachtig uitzicht. Hoewel we op dat moment nog niet weten welke achtbaan aan indrukken ons te wachten staat in Marokko, blijkt het achteraf helemaal niet zo verkeerd te zijn om lekker relaxed aan ons nieuwe avontuur te beginnen.

Op dinsdagochtend (of eigenlijk dinsdagnacht) is het zover. Wind- en golfvoorspellingen lijken ons gunstig gezind, dus om 2.30 uur trekken we – precies tegelijk met de White Mustang – ons anker op. “Waarom in hemelsnaam midden in de nacht?”, vraagt de nieuwsgierige lezer zich misschien af. (Wij vroegen het onszelf in elk geval wel af toen om 1.45 uur onze wekker ging.) Dat heeft natuurlijk weer te maken met de handigste aankomsttijd. Er wordt aangeraden om rond hoogwater aan te komen in Rabat. Dat betekent dat we in een etmaal 2 kansen hebben. In dit geval eentje in de nacht en eentje aan het eind van de middag. Een aankomst met daglicht heeft onze voorkeur, dus de keuze is snel gemaakt. Ook als dat betekent dat we midden in de nacht moeten vertrekken.

In het donker varen we de baai van Faro uit. We weten dat we bij de monding van de baai tegenstroom zullen hebben, want het is opkomend tij en dan moet het hele achterliggende gebied voorzien worden van zo’n 2 meter extra water dat allemaal door de smalle monding geperst wordt. Maar op 5,5 knoop stroom hadden we ook weer niet niet gerekend. Hij staat bovendien niet alleen van voren, maar komt ineens ook van de zijkant inzetten. Het lijkt wel een wildwaterbaan. Dat we de kolken in de donkere nacht niet zien, is misschien maar goed ook.

Als we de monding uit zijn, wordt het water meteen heel veel rustiger. Poeh… we zijn erdoorheen. We houden de White Mustang achter ons goed in de gaten en als we ook hun lampjes buiten de monding zien, halen we weer rustig adem. We kijken achter ons en zien met de lampjes van Faro het Europese vasteland voorlopig achter ons verdwijnen. Gekke gewaarwording.

De rest van onze oversteek gaat heel voorspoedig. De wind laat het – zoals voorspeld – in het begin afweten, dus helaas starten we de oversteek op de motor. Na een uurtje of 12 knorren, trekt de wind wat aan en kunnen de zeilen op. Onderweg hebben we af en toe marifooncontact met de White Mustang.

Ongeveer 37 uur na ons vertrek uit Portugal roepen we via de marifoon de haven van Rabat op. We naderen de riviermonding en het is hier gebruikelijk dat een pilotbootje van de haven je ophaalt van zee en je door de zandbanken van de rivier heen loodst.

Samen met de White Mustang – die onze eerdere uitloop goed heeft gemaakt en inmiddels weer vlak achter ons vaart – worden we binnengeloodst. We kijken onze ogen uit als we de rivier opvaren. Dit is echt een ander continent! We varen langs de indrukwekkende kasbah (fort) van Rabat, aan de zuidzijde van de rivier. Op de rivier is het een drukte van jewelste. Vissers varen af en aan in hun houten bootjes. Mensen zwaaien vriendelijk naar ons. Marokkaanse geuren kriebelen in onze neusgaten. Rabat en Sale – aan weerszijden van de rivier – zijn met elkaar verbonden door een brug waarover rijen auto’s langzaam en al toeterend voortbewegen.

Vlak voor de haven worden we door de pilotboot naar de douanesteiger gemanoeuvreerd. Meteen springen er een aantal lokale officials en een drugshond aan boord. Ze zijn heel vriendelijk en uiteindelijk gaat het inklaren veel efficiënter dan verwacht. Na zo’n drie kwartier formulieren te hebben overgeschreven, wijzen de ambtenaren ons een plekje in de haven.

We hebben de landvasten nog niet vast, of Kees van de White Mustang komt aangelopen met een fles bubbels. “Op het nieuwe continent!” Een kwartiertje later zitten we dus met de bemanning van de White Mustang en de FastUs – die eerder vandaag is aangekomen – op onze boot een feestelijke borrel te drinken!

Inmiddels heb ik in de haven WiFi opgepikt en zie ik een berichtje van Matthijs, de neef van Stijn, dat hij het leuk vindt om ons morgen samen met zijn vrouw Yvonne op te zoeken. Wat een leuke verrassing! We wisten inderdaad dat zij in Marokko zouden zijn. En we hadden al bedacht dat het leuk zou zijn om elkaar hier te ontmoeten, maar het was tot nu toe onzeker of dat ook echt zou gaan lukken. Onze aankomst in Marokko was tenslotte afhankelijk van het weer en ook voor Matthijs en Yvonne was het nog niet zeker of ze na hun geplande beklimming van de Toubkal nog puf en tijd over hadden om ons op te zoeken. Des te leuker om te lezen dat het gaat lukken! En wel morgen al!

De volgende ochtend duurt het blijkbaar tot een uur of 10 tot we onze slaap weer hebben ingehaald. Tegen de tijd dat we ons ontbijt en een douche hebben gehad, de boot hebben opgeruimd en ruimte in de achterhut hebben gemaakt voor onze logees, horen we stemmen op de steiger. Wat ontzettend leuk, maar ook wel een beetje gek, om Matthijs en Yvonne hier op de steiger te zien staan! We kletsen bij in onze kuip en lopen aan het eind van de middag naar Rabat aan de andere kant van de oever. Leuk, want sinds onze aankomst gisteren zijn we zo druk geweest met borrelen, slapen en opruimen, dat we nog niet eens buiten de haven zijn geweest.

Matthijs blijkt een ware Marokko-kenner te zijn en leidt ons langs het Mausoleum, naar de Kasbah (fort), en door de medina (de oude ommuurde binnenstad). We eten natuurlijk een tajine in een Riad (traditioneel Marokkaans huis met een binnentuin). Wat een verwende manier om onze eerste stappen in Marokko te zetten!

 

 

Als ik de volgende dag wakker word, ben ik jarig. Ik dacht 28 ofzo 😉. Stijn heeft de boot versierd met slingers en ballonnen. Wat feestelijk! Hij heeft ook nog gebakjes meegenomen van de bakker. Dat we dan ook nog hooggeëerd bezoek uit Nederland hebben en ik word overladen met lieve berichtjes uit Nederland, maakt dat ik me misschien wel jariger voel dan ooit!

Na het gebak stappen Matthijs en Yvonne alweer in de auto omdat ze het vliegtuig naar Nederland moeten halen. Ze laten ons achter met een bult aan tips over bezienswaardigheden in Marokko. We willen dit land de komende dagen graag per auto verkennen, dus we maken een plannetje voor wat we allemaal willen zien. In tegenstelling tot een aantal andere havens is Rabat een hele veilige plek om je boot even achter te laten. Het jacht van de koning van Marokko ligt een steiger verderop, dus met de beveiliging hier zit het wel snor.

John en Monique van de FastUs komen peilen of wij het leuk vinden om samen met hen een road trip te maken. Zij hebben al een auto gehuurd; wij hebben een plan en we vinden het gezellig om met z’n vieren een weekje rond te trekken. Dus dan gaat het ineens snel. We besluiten de volgende ochtend te vertrekken op onze roadtrip.

Nieuwsgierig naar wat we daar meemaken? Houd dan onze blog in de gaten!