Oversteken

Achter de pilotboot aan varen we de Bouregreg-rivier af op weg naar de oceaan. Op de voet gevolgd door de White Mustang, net als toen we hier drie weken geleden naar binnen voeren. Aan wal staan – ook net als toen – veel mensen naar ons te zwaaien. Er hangt een flinke mist boven de rivier, waardoor we nauwelijks iets zien van Rabat bij het naar buiten varen. Misschien is dat maar goed ook, want ook dit afscheid doet weer een beetje pijn.

Als wij Marokko mogen samenvatten, dan staat voor ons de gastvrijheid bovenaan. We hebben in voorgaande landen ook de gastvrijheid geroemd, maar Marokko spant de kroon op dit vlak. Het eten en alle heerlijke geuren van kruiden en specerijen die overal waar je komt je neus inkruipen, hebben een onvergetelijke herinnering achtergelaten. Wat ons misschien wel het meest heeft verbaasd, is de enorme diversiteit. Langs diverse assen bestaan er erg grote contrasten. In een week tijd hebben we zee, steppe, woestijnachtig gebied, ruige bergen met kloven en besneeuwde bergtoppen gezien. De mensen zijn net zo divers: van soms opportunistische stedelingen tot bescheiden en enorm gastvrije mensen in het achterland. Van dure westerse gebouwen, tot aan uitgehouwen hutten in de bergen. Van Audi tot ezel.

Het is lastig om onze indrukken in beeld te vatten, maar we hebben een poging gedaan…

 

Hoewel afscheid nemen van een land elke keer weer een melancholische bui oplevert, hebben we tegelijkertijd ook zin in de oversteek naar de Canarische Eilanden. Dit wordt onze langste oversteek tot nu toe, in totaal ongeveer 450 mijl. Daar verwachten we 4 tot 5 dagen over te doen met het beetje wind dat is voorspeld. Ik betrap mezelf erop ook ik echt ZIN heb in de oversteek. Hoe anders dan de oversteek van Biscaije, waar ik ontzettend zenuwachting voor was. Wat is dat toch met die grenzen die je voor jezelf verlegt? Voor de nieuwsgierige lezer die zich afvraagt hoe dat nou eigenlijk gaat, zo’n oversteek, hebben we een korte samenvatting per dag gemaakt.

 

Dag 1 (zondag):

Buiten de riviermonding is de ergste mist opgetrokken, maar blijft het wel heel nevelig. Het zonnetje schijnt er waterig tussendoor, wat een mysterieus beeld oplevert. Door het lichtspel lijkt het zelfs alsof de oceaan heuvelachtig is. Helaas staat er geen wind. Dat wisten we al, dus we beginnen dapper op de motor. Het plan is om het daglicht te gebruiken om een flink eind uit de kust te gaan varen. De Marokkaanse kust staat erom bekend dat er veel boten (vooral ’s nachts) vastlopen in slecht gemarkeerde vissersnetten. Wij willen vóór donker bij voorkeur zo ver mogelijk uit de kust zijn, om het risico op visnetten in de nacht zo veel als mogelijk te beperken. Nog vóór we buiten bereik van het Marokkaanse telefoonnetwerk zijn, krijgen we bericht van Truus en René dat ze ons waarschijnlijk op willen komen zoeken op Lanzarote. Wat leuk! Zodra we aan de overkant zijn en weer netwerk hebben, zullen we schakelen hoe en wat.

Ik maak een begin aan een gastenvlaggetje voor de Canarische Eilanden. In Rabat heb ik drie kleine stukjes stof kunnen verzamelen in de juiste kleuren. Dat was nog niet zo makkelijk, want vrijwel alle stoffen die ze hier verkopen zijn glimmend, van kant of anderszins niet stevig genoeg om een vlaggetje van te maken. Bij één winkeltje krijg ik een blauw en een wit lapje cadeau. De laatste middag voor vertrek weet volgens mij de hele medina dat ik nog een geel lapje zoek, want zodra ik de winkel inloop waar ik later blijk te slagen, loopt de verkoper al zonder dat ik iets gezegd heb naar een rol met gele stof. Ook hier krijg ik het lapje gratis mee. Van betalen willen ze niets weten, hoe we ook aandringen. Weer zó vriendelijk en gastvrij; ik kan er echt ontroerd van raken.

De dag verloopt verder heel rustig. Iets te rustig misschien, want we hebben nauwelijks wind. Wat wel fijn is, is dat de nevel nog vóór het donker optrekt. We zoeken in onze voorraad de groente uit die het eerst op moet en Stijn maakt daar een heerlijke pasta van met paprika, aubergine, wat pittige stukjes Marokkaanse worst en pesto. Na het eten is het nog te vroeg om ons wachtschema in te laten gaan, dus we kijken op de laptop een deel van de Voice of Holland van afgelopen vrijdag. Die had ik nog net voor vertrek kunnen downloaden toen de Wifi een spaarzame opleving had. Boffen! Ook een beetje gek om midden op de oceaan in het pikdonker zo’n oer-Hollands programma te kijken.

We laten de tweede helft van de Voice over als toetje voor morgen en starten ons wachtschema. We hanteren een ritme van 3 uur op en 3 uur af. Gaat prima. Geen spannende dingen, hoewel we wel goed op moeten blijven letten voor vissersboten, die niet op de AIS (dus in je navigatiescherm) zichtbaar zijn. Je ziet dan wel lampjes, maar het is vaak lastig in te schatten hoe ver die lampjes zich precies bevinden en welke richting ze op bewegen. Je blijft er wel heel alert van, dat dan wel weer.

 

Dag 2 (maandag):

In de ochtend steekt er zowaar een milde bries op, hóp de zeilen erop. Na bijna een etmaal kan de trouwe scheepsdiesel ook even rusten. We genieten van de rust aan boord en het geruis van de Amuse die door het water wordt geduwd. De zon schijnt uitbundig. Vandaag gaat de vislijn voor het eerst weer uit. Terwijl ik nog bezig ben om de lijn uit te geven, voel ik een flinke snuk. Er zit geen vis aan, maar pas als ik de lijn aan het eind van de dag weer binnenhaal, zie ik dat het lokaas nog wel aan de lijn zit, maar dat het haakje verdwenen is. Het goede nieuws is dus dat we animo hebben. Het slechte nieuws is dat we de hele dag hebben geprobeerd te vissen met een aasje zonder haak. Dat schiet natuurlijk niet op.

De vissen willen blijkbaar nog niet bij ons aan boord; een klein vogeltje met een spits snaveltje ziet dat wèl zitten. Hij houdt ons een paar uur lang gezelschap. Bang uitgevallen is hij niet; hij gaat zelfs gewoon op Stijns schouder en mijn hoofd zitten. Als ik die vogel was geweest, had ik ook liever meegevaren dan zelf enorme afstanden te vliegen. Ik begrijp het wel.

 

 

Ondertussen houden we ons bezig met zeilen eraf en weer erop omdat de wind nu eenmaal wat wispelturig blijkt. In de middag steekt er gelukkig weer een zacht windje op waarop we rustig kunnen zeilen. Zó rustig zelfs, dat ik besluit de naaimachine op te duikelen uit één van de banken. Ik heb het met de hand in elkaar zetten van een vlaggetje een beetje onderschat. Met de naaimachine op tafel is het vlaggetje een uur later gereed. Uiteindelijk ben ik de rest van de middag bezig met nog een aantal andere reparatieklusjes: onze Nederlandse vlag en een paar handdoeken begonnen te rafelen, dus die heb ik omgestikt. En meteen maar een aantal theedoeken voorzien van lusjes. Weer een vinkje op onze to-do-lijst-waar-voor-elk-klusje-dat-wordt-afgehandeld-een-nieuw-klusje-bij-blijft-komen.

 

 

Bij gebrek aan vers gevangen tonijn, eten we vandaag een Mexicaans getinte couscous met courgette en zelfgemaakte guacamole. We zitten ontzettend te genieten. Wie eet er nou op een gewone maandagavond zo lekker, en dan ook nog eens buiten, bij de ondergaande zon, met uitzicht op de oceaan? Na eten en afwas staat er nog een stukje Voice of Holland op ons te wachten. Grappig dat we dat als een enórme traktatie zien! De wacht verloopt weer prima. Ditmaal zitten we verder uit de kust, dus hebben we geen last van vissersboten. De enige boten die we soms in de verte zien passeren, zijn grote vrachtschepen. Zij zitten wel op de AIS, dus we zien ze op ons navigatiescherm soms al uren vóór we ze aan de horizon zien verschijnen. Je kunt op je scherm precies volgen wie welke koers vaart en ook wat de kortste afstand tussen de andere boot en onszelf gaat zijn (mits we allebei koers en snelheid houden). Dat maakt navigeren heel erg makkelijk. Wachten lopen klinkt misschien wel heel stoer, maar in nachten als deze is het echt appeltje-eitje: met een spannend boek achter de buiskap zitten en af en toe even opstaan om te zien dat er in de verste verte niets om je heen te zien is.

De nacht is heel helder en wat warmer dan de vorige nacht. Het eerste deel van de nacht hebben we ontzettend veel licht van de maan. Als die onder gaat, wordt het hartstikke donker, met een machtige sterrenhemel. Genieten!

 

Dag 3 (dinsdag):

De zon schijnt. In de loop van de ochtend is er eindelijk wat meer en constante WIND! Het zeil kan er weer op, de motor kan uit. We zijn er heel blij mee, want we hebben net niet genoeg diesel aan boord om het hele eind te kunnen motoren. Bovendien wordt de feestvreugde aan boord echt verhoogd op het moment dat we zeilen; we hebben tenslotte een Zeilboot!

We worden overdag meerdere malen verrast door dolfijnenshows rondom de boot. Het blijft spectaculair. Het wordt duidelijk elke dag wat warmer. Zodra we over de helft zijn, trakteren we onszelf op een douche in de kuip. Hoe blij je daarvan kunt worden! Verder heb ik alle tijd om de blog te schrijven over het tweede deel van onze roadtrip door Marokko. Die was door alle darmproblemen en de voorbereidingen op de oversteek even blijven liggen.

 

 

De zee is nog steeds erg rustig, wat opnieuw lekker eten oplevert. Als het onrustig is, is het soms al een prestatie om een soepje op te warmen in de kombuis. Maar vanavond eten wij ‘gewoon’ weer een lekkere curry met paprika, santen (kokoscrème) en een eitje. Nog steeds zonder tonijn, maar toch ook erg jummie!

Ik duik vanavond als eerste mijn nest in, maar nog vóór mijn drie uur slapen voorbij zijn, maakt Stijn me wakker. De wind is nu echt weg. Of ik wil komen helpen het grootzeil op te doeken; dat gaat net even makkelijker met z’n tweeën. Wat wel fijn is, is dat we nu voldoende gezeild hebben om de rest van de oversteek eventueel op de motor te kunnen doen. Dat zeggen we natuurlijk niet te hard, want we hopen nog steeds op wind. De rest van de nacht verloop weer rustig – zij het op de motor – onder een heldere hemel.

 

Dag 4 (woensdag):

Alweer begint de dag met zon. We hopen op hetzelfde windpatroon als gisteren, maar de wind denkt daar wat anders over. Er staat nu een héél zacht windje schuin van achter, prima weer voor onze gennaker (een enorme lap zeil die normaal met heel weinig wind zijn werk kan doen). We maken wat gang, maar helaas moeten we ook die er een paar uurtjes later weer afhalen omdat de wind weer inzakt. De dag bestaat verder uit het regelmatig wisselen van vistactiek en het schrijven van blogs. De deining op de oceaan is iets onrustiger dan de vorige dagen, maar het mag geen naam hebben.

 

 

Dag 5 (donderdag):

Midden in de nacht zie ik in de verte een paar lichtjes die ik niet echt thuis kan brengen. Ze lijken niet te bewegen. En ik zie ze ook niet op de AIS. Zouden het geen bootjes zijn, maar lampjes op Lanzarote? Leuk! Het turen naar de lichtjes en het besef dat we er bijna zijn, zorgen dat ik klaarwakker ben.

Als het eindelijk begint te schemeren, wordt mijn vermoeden bevestigd: “Land in zicht!” Wat geweldig! Als Stijn wakker wordt en zijn hoofd naar buiten steekt, worden de eilanden al rood verlicht door de ochtendzon. We varen nog een aantal mijlen door en laten tegen een uurtje of 11 ons anker vallen bij het eiland La Graciosa, net ten noorden van Lanzarote, met het gevoel dat niemand ons deze oversteek meer af kan nemen en we bovendien weer een heel nieuw gebied aan onze voeten hebben liggen. Heerlijk!

 

 

 

Prachtig ankerplekje bij La Graciosa. Superhelder blauw water!

 

En omdat we ook zó hebben genoten van deze oversteek, doen we er gewoon nóg een filmpje bij…