Geen idee wie er met de knopjes heeft gespeeld, maar gewoon zo laten staan. Dankjewel! De wind is echt precíes goed zo. Hard genoeg om de Amuse heerlijk te laten zeilen, maar niet hard genoeg om de golven uit hun slaap te wekken. Afgelopen nacht liepen we continu zo rond de 7 knopen, soms zelfs […]
“Dit is RTL Atlantico met een live uitzending van ‘Wie ben ik?’, met in de hoofdrollen team Kairos en team Amuse”, roepen we aan het eind van de middag door de marifoon naar onze buurtjes. We zitten klaar met een glaasje fris en wat chipjes, net als vroeger op vrijdagavond. Carla is meteen enthousiast, maar
Alsof ze ons de weg naar de Azoren wijzen, drijven er voor ons een paar kleine wolkjes, in een verder strak blauwe hemel. De zon schijnt uitbundig. Een licht briesje. Het is van dat weer waarbij de terrassen in Nederland overuren zouden draaien en er lange files zouden staan richting Zeeland. De bries is gelukkig
Gisteren aan het eind van de middag was de wind echt helemaal op. We hoopten dat ‘ie terug kwam, maar na anderhalf uur geklapper van de zeilen gaven we het op. Eerst het grootzeil eraf. Kijken of de genua nog wat doet. Maar net na zonsondergang halen we de genua ook maar binnen. We willen
De afgelopen 24 uur zit er iemand met de knopjes te spelen. De knopjes voor windrichting, windkracht, zonneschijn en regen. En diegene doet maar wat, zo lijkt het. We hadden het al een beetje aan zien komen op de weervoorspellingen. Elke dag halen we twee weermodellen binnen via de satelliettelefoon (voor kenners: het GFS- en
Yesss… Drie dagen achter de rug en inderdaad voelen we ons veel beter nu. We hebben iets van een ritme te pakken, we slapen best goed en de hoofdpijn is weggetrokken. Bovendien hebben we weer zin om wat lekkers te eten. Dat wordt tijd ook, want we hebben een hele stapel verse groenten en fruit
Inslingeren. We weten inmiddels wel hoe het werkt. De eerste twee of drie dagen op zee voelen we ons niet altijd helemaal jofel. Echt zeeziek kunnen we het gelukkig niet noemen, maar wat lichte hoofdpijn, futloos, te moe om iets anders te ondernemen dan alleen het strikt noodzakelijke… dat kennen we wel. We weten inmiddels
Het is zover: over een paar uurtjes trekken we het anker uit het witte Sint Maartense zand en zetten koers naar de Azoren. Een tocht die waarschijnlijk ongeveer drie weken gaat duren. Daarmee gaat het meteen de langste oversteek van onze reis worden. Een beetje gezonde spanning hebben we wel, maar we zijn er tegelijkertijd
Jaaaaaaa, we zijn in Sint Maarten. Hallelujah! Tegen de tocht van Cienfuegos (het meest westelijke punt dat we bereikt hebben) naar Sint Maarten zagen we stiekem nogal op. Dat stuk is precies tegen de wind in en met een zeilboot kun je alle richtingen op varen, behalve precies tegen de wind in. Het ‘scherpst’ (zo
“Willen jullie wel even de gordels vastmaken?” vraagt het oude mannetje achter het stuur van de taxi in rap Spaans. We zijn vannacht aangekomen in Puerto Rico en moeten nog inklaren. Dat kan in Mayaguez, een stad op 20 minuten rijden van Puerto Real, de beschutte baai waar we met de Amuse zijn neergestreken. Er
