Gedurende de nacht is de wind dan toch gaan liggen, zoals gewoonlijk en hebben we allebei als een roos geslapen. Yvet doet de ogen het eerst open en kneedt rond een uur of 6 deeg voor vers brood en zet een lekkere pot koffie en thee. We maken er een lekker relaxt ochtendje van want we hebben vandaag een relatief korte afstand in de Kekova Roads gepland. Lekker ontbijtje met Turkse yoghurt en Yvet’s uitstekend gelukte bruine brood, pastirma, kaas en vijgen-noten jam, midden in een prachtige baai. Heerlijk genieten! Nog steeds kunnen we hier prima aan wennen.
De wind is vandaag stukken minder dan de dagen geleden en dat is ook wel lekker, even relaxen. Rond 10 uur halen we ons anker op die zich heel stevig in de bodem had gevreten door het windkrachtje 7 van gisteren. Dat geeft je toch wel vertrouwen.
We zetten koers richting Gökkaya Limani, een baai waarin veel riffen en rotsen een prachtig decor lijken voor de lunch. Het is maar 7 mijl varen en met een mild windje zijn we er rond half 12. Anker in het water en snel een verfrissende plons in het water want met minder wind is het wel een stuk meer zweten. Als we weer lekker fris zijn lunchen we in deze prachtige baai.
We hadden onze zinnen ook nog gezet op een nachtje aan wal om eens lekker rustig te slapen en de accu’s eens helemaal goed vol te laden, want dat laatste blijft de afgelopen dagen toch een beetje behelpen. Af en toe wat laden met de motor helpt, maar is toch niet voldoende om de hele dag koelkast aan te kunnen hebben. Daarnaast hadden we Kale Köy ook gezien als een mooi punt om een uitkijkje over de Gekova Roads te hebben en daar is een plekje met een paar jetties met elektriciteit. Dat is maar 3 mijl vanuit Gökkaya Limani, en met weer een mild windje zijn we daar zo.
De aanloop is even zoeken en uitkijken tussen de rotsen en riffen maar we vinden de weg en drie Turkse madammen staan ons al toe te zwaaien vanaf hun jetties. Heel vriendelijk helpen ze met aanleggen en nodigen ze ons meteen uit in hun restaurant :-D. We vragen of ze ook elektriciteit hebben en ja hoor…. Normaal is het verblijf gratis als we in het restaurant dineren, en vragen ze voor de elektriciteit een vergoeding. Maar als we een “good diner” nemen, mogen we ook gratis elektriciteit. Ok, we zeggen toe dat we een “good diner” zullen nemen vanavond.
Kale Köy blijkt een heel interessant dorpje gezien het aantal rondvaartboten dat hier met – teveel vlees – toeristen al fotograferend langs vaart. Als je de andere kant op kijkt zien we vooral een heel kneuterig eeuwenoud Turks dorpje aan een heuvel met een prachtige ruïne uit de Lycische tijd. Als we genieten van wat olijven en raki op de boot komen er regelmatig schildpadden de kop op steken. Het lijkt wel alsof ze hier wonen!
In de middag komt er nog een ‘Marktboot’ aangelegd met allerhande verse waar. Alle vrouwen uit het dorp snellen naar de boot om met een hoop gekakel al gravend de beste waar te vinden. Inclusief de vrouw van ons restaurantje, vers gaat het vanavond in ieder geval zijn :-D!
Aan het eind van de middag beklimmen we het pad naar de ruïne. De weg gaat via onverharde paadjes en stenen trapjes dwars door het dorpje naar boven. Volgens de pilot leefde het dorpje Kale Köy tot nog niet zo heel lang geleden zo’n honderd jaar terug in de tijd. Onder invloed van toeristen schijnt het zich wat ontwikkeld te hebben, maar nog steeds proef je hier hoe het ooit geweest moet zijn.
Onderaan het pad naar de ruïne worden we opgewacht door een oude, tandeloze Turkse vrouw, met een wasmand vol met zelfgemaakte prullaria op haar heup. Ze vraagt of we iets willen kopen, maar wij zeggen dat we naar de ruïne willen. Daarop gaat ze ons meteen voor en sjokt – met wasmand en al – voor ons het steile pad omhoog naar de ruïne op. Ze stelt zich voor als Hamida. Onderweg geeft ze ons in handen-en-voeten-Engels een hele rondleiding: ze wijst ons onder andere op verse munt en oregano die hier groeien, op een 100-jaar oude olijfboom, en op het lokale dorpsschooltje (basisschool). Er zijn op dit moment 8 leerlingen. Als de kinderen naar de middelbare school gaan, gaan ze naar Myra. Ze moeten daarvoor eerst met de boot naar Üçağiz en vervolgens nog een uur in de bus naar Myra. Pffft. Hamida vertelt verder dat het kasteel en de grond eromheen eigendom zijn van een hele rijke Turk uit Istanbul. Hij heeft een helikopterplatform aan laten leggen en komt soms zelfs even ingevlogen om een hapje te eten in zijn huis met fantastische uitzicht om vervolgens weer naar Istanbul te vertrekken.
Als we eenmaal boven staan, kunnen we ons de gedachtegang van de “rich man from Istanbul” wel voorstellen. Het uitzicht is werkelijk fenomenaal. We kunnen ons ook goed voorstellen hoe strategisch dit kasteel vroeger lag: je had er uitzicht over bijna de hele baai van Kekova Roads en het hele achterland erachter. Maar al zouden er geen strategische motieven zijn geweest…. Alléén het uitzicht vormde misschien al genoeg motief om dit kasteel te bouwen.
Als we terug zijn van het kasteel, vullen we de watertanks weer (dat kan dan weer zonder bij te betalen hier) en kneedt Stijn alvast een broodje voor morgenvroeg. Daarna gaan we een hapje eten in het restaurant. De definitie van “good diner” bestaat in ons geval uit wat meze (gefrituurde calamari, gefrituurde zucchini, gevulde pepers), gevolgd door een dorade en een zeebaars van de barbecue. Wat frietjes en een salade erbij… En afgetopt met een flesje rosé. Heerlijk! Rond en voldaan lopen we weer de steiger op naar onze boot. Stijn bakt nog het broodje, dat inmiddels goed heeft kunnen rijzen en vervolgens vallen we in diepe slaap.