Precies goed

Wat ligt Scheveningen alweer een tijd achter ons! Het witte-rookprobleem hebben we daar gelukkig opgelost. Als Stijn het koelwatersysteem naloopt, concludeert hij dat er een onderdeel vervangen moet worden. Op de dag dat de halve wereld vol spanning wacht op witte rook in het Vaticaan, wordt ons onderdeel bezorgd, bouwt Stijn het in, en maken we samen een dansje op het dek als wij juist géén witte rook hebben.

De volgende ochtend gooien we om 6.00 uur al de trossen los voor een lange ruk richting België. Je moet er wat voor over hebben om optimaal gebruik te maken van de getijdestroom. De Maasmonding kruisen we vrij eenvoudig. Het komen en gaan van vrachtschepen naar en van de Rotterdamse haven wordt daar keurig in goede banen geleid door de verkeersdienst Maasmond. Heel fijn, want voor al die grote joekels zijn wij maar een notendopje. Je meldt je gewoon aan als je in de buurt komt, en de verkeersdienst houdt in de gaten dat er geen aanvaringen zijn. We zien links en rechts boten aan komen varen, worden een paar keer opgeroepen om ‘koers en snelheid te behouden’, maar dat is het.

Bij de Westerschelde, waardoor al het vrachtverkeer naar Antwerpen gaat, is het minder goed geregeld. Geen ‘big brother’ hier die alles in de gaten houdt. We zien links en rechts een eindeloze stroom aan vrachtschepen naderen, maar grappig genoeg is er precies een gat om over te steken als we de vaargeul naderen.

Als op een gegeven moment de wind op is en we de motor starten, horen we de ventilator bij de motor niet draaien. Geen drama, maar het maakt wel dat we besluiten Zeebrugge in te varen. We zijn daar nog nooit geweest, maar omdat het zo’n grote haven is, nemen we aan dat ze er wel een watersportwinkel hebben waar we – als het nodig is – een nieuwe ventilator kunnen kopen.

Een watersportwinkel blijkt er niet te zijn, maar wél een restaurant waar ze (volgens een tip van Mirya en Luc) fantastische garnalenkroketten verkopen. Een half uurtje nadat de lijnen zijn vastgeknoopt, zitten we op het zonovergoten terras. Achter een Belgisch biertje en inderdaad heerlijke garnalenkroketten. Wat smaakt dat goed na zo’n lange tocht.

Hoewel de haven van Zeebrugge – tegen onze verwachtingen in – nog best aardig blijkt te zijn, varen we de volgende dag weer verder. Nieuwpoort wordt het. We varen op de motor, onder een strakblauwe lucht. Jammer dat we nog geen ventilator hebben, want de luiken rond de motor staan nu allemaal open voor wat verse lucht, en dat geeft nogal kabaal. Nieuwpoort is echt een watersportmekka. Hier zijn wél watersportwinkels, maar die zijn op zaterdagmiddag niet meer open. De ijszaak in het oude centrum van Nieuwpoort is gelukkig wél open .

De volgende dag staat Dunkerque op het programma. In het noordelijkste puntje van Frankrijk. Een nogal industriële omgeving, maar wel een goede springplank richting de volgende haven die weer wat verder weg ligt.

De wind zakt een paar dagen helemaal in. En aangezien we geen zin hebben om weer een lange dag te motoren, blijven we even hier. We zijn eerder wel eens in Dunkerque geweest, maar slechts voor korte stops. Nu we er wat langer zijn, kunnen we de stad wat beter verkennen. We beginnen bij de watersportwinkel om de hoek, waar ze binnen een dag een nieuwe ventilator voor ons kunnen regelen. En we doen meteen wat culinaire verkenningen. De Franse baguettes en fromage riepen ons namelijk al toe nog vóór we de Franse grens over voeren. We maken lange wandelingen hier en verwonderen ons over de tegenstellingen in deze stad.

De regio van Dunkerque heeft van oudsher een slechte reputatie. Grijs, industrieel, mijnen, armoede, een pijnlijk oorlogsverleden…. Het rauwe springt hier inderdaad als eerste in het oog. Als we met de bus naar Graveline rijden, zien we even buiten Dunkerque een heel vluchtelingenkamp tussen de bomen. Oude kapotte tenten, was die in de bomen hangt te drogen, veel afval. Dit stukje land, rondom Dunkerque en Calais, ligt dicht bij Engeland. Omdat daar betere kansen lijken te zijn voor vluchtelingen, is de regio van Dunkerque en Calais een plek van waaruit velen proberen een manier te vinden om het kanaal over te steken, dromend van een beter leven. Mijn hart krimpt in elkaar bij het zien van deze ellende. Schrijnend.

Tegelijkertijd is duidelijk te merken dat in de regio wordt geïnvesteerd. De straten zijn heel schoon, er zijn diverse musea, onder andere voor moderne kunst en het busvervoer in de regio is strak georganiseerd én gratis. Sinds de film ‘Bienvenue chez les Ch’tis’ uit 2008 (geweldige film trouwens!), is de regio ook voor de Fransen in opmars. De merchandise is niet aan te slepen. En de vraag naar de regionale Maroilles kaas – oorspronkelijk gemaakt voor de mijnwerkers uit de streek wiens reukorganen flink waren aangetast – is geëxplodeerd.

Het is misschien niet het gebied waar we zelf op vakantie zouden gaan. En toch zijn we nieuwsgierig. Wat leeft hier? Wat speelt hier? We genieten van het ontdekken. Dat zegt ook veel over de modus die we al hebben gevonden. Toen we in Scheveningen verwaaid lagen, bekroop ons nog af en toe het gevoel dat we dóór moesten. Hier gaat het ons al verrassend goed af om ons te schikken in het tempo dat we hebben. Want waarom zouden we eigenlijk dóór moeten? We hebben elkaar, we hebben onbekend gebied om te verkennen, we hebben de luxe dat we kunnen doen met onze tijd wat we willen. En kunnen ook nog eens heerlijke baguettes en andere Franse lekkernijen eten. We genieten dus!

Het weer is bovendien tot nu toe erg mooi geweest. Als we het tempo hadden gehaald dat we in gedachten hadden, hadden we nu in Normandië of Bretagne gezeten, waar het al dagen veel regent. Vandaag is het wel grijs en koud en waait ‘de stront van de dijken’. Niet echt lekker zeilweer. Een machientje was dan maar. En een bezoekje van de Douane hier in de haven. Drie serieuze maar vriendelijke mannen kloppen aan, of ze even aan boord mogen komen. “Bien sûr, messieurs!”. Twee van hen inspecteren – tussen de drogende onderbroeken door – elk luikje en kastje. De derde controleert de papieren en stelt ons heel veel vragen. Ze vinden ons vast een beetje raar: Hoeveel dagen we willen varen? Een maand of drie. Wat onze bestemming is? Waar de wind ons brengt. Wie de kapitein is? Wij beiden. Dat kan niet. Er past maar één naam in het vakje. Net als ze samen besluiten dat het dan maar ‘le monsieur’ moet worden, zeg ik met een grote glimlach dat ze er maar snel ‘la capitaine’ van moeten maken. Vraagtekens in hun ogen, maar ze vullen braaf mijn naam in. Hoe dan ook hebben we een mooi formuliertje met een stempel gekregen.

Kunnen we morgen met schone was, een nieuwe ventilator en een gestempeld formulier onderweg naar Boulogne. Als het goed is schijnt de zon dan weer en hebben we een lekker windje mee! En zo schuiven we langzaam verder langs de kust. Niet volgens plan, maar wel precies goed. Met onverwachte stops, kleine avonturen, en verhalen die zich vanzelf aandienen. Over tij, tegenstellingen en tempo. Over reizen zoals we het bedoeld hadden – en nog een beetje beter.