Scharrelen

De lucht is grijs, de haven nog stil, maar wij staan te stuiteren! Eindelijk – het moment waarop we al dagen wachten – trekken we de lijnen los en varen we weg uit Cherbourg. Na ruim twee weken voelt het toch een beetje als afscheid nemen. We weten inmiddels waar hier de lekkerste baguettes gebakken worden, en waar de lekkerste glace wordt verkocht (in smaakjes als gezouten caramel, en gegrilde appel met cider).

En toch kunnen we niet wachten om ook weer nieuwe plekken te verkennen. Het blijft gek om te merken dat je op hetzelfde moment én al heimwee kunt hebben naar een plek die je nog gaat verlaten én niet kunt wachten om er te vertrekken.

Ons doel is een lange ruk naar het zuidwesten te maken. De Britse kanaaleilanden laten we ditmaal links (en rechts) liggen. Omdat de reis tot nu toe vrij langzaam gaat, hebben we ons grove reisplan inmiddels bijgesteld. Van veel mensen onderweg horen we dat de Zuidbretonse kust echt prachtig is. Spanje, ons oorspronkelijke plan, zou inmiddels een haastklus worden. In plaats daarvan willen we lekker de tijd nemen om te scharrelen in Zuid-Bretagne.

Al snel na het vertrek uit Cherbourg storten we ons in de ‘Race van Alderney’; hier staat één van de sterkste stromingen van Europa. Vandaag stroomt het water hier met een snelheid van 6,5 knoop doorheen, genoeg om ons met dubbele snelheid vooruit te jagen… of ons genadeloos achteruit te duwen. We hebben natuurlijk gemikt op het eerste en speren inderdaad tussen de draaikolken door.

Na een nachtje doorvaren, landen we ’s ochtends in Roscoff, in Noord-Bretagne. Van daaruit staan steeds dagtochtjes op het programma. Eerst l’Aber Wrac’h. Van een eerder bezoek herinneren we ons vooral een mistig en grijs landschap. Nu varen we met een stralende zon de rivier op, tussen een spectaculaire rotspartijen door. We blijven er een paar dagen en maken een paar geweldige wandelingen langs de ruwe kust hier. Echt fantastisch!

Op de volgende stop, bij Camaret-sûr-Mer, gooien we voor het eerst deze reis ons anker uit, net buiten de haven. Wat keken we daar weer naar uit! We pompen ons bijbootje op en varen daarmee alsnog naar de haven, want op de AIS heb ik gezien dat oud-collega Harm – die 3 jaar met zijn gezin heeft gezeild – net in de haven is geland. Leuk om hem na een jaar of 18 weer te ontmoeten en verhalen uit te wisselen.

De volgende dag gaan we weer verder. De Raz du Sein moet gerond worden en daar is het weer mooi voor. De Raz is berucht, en in de pilot (boek met allerlei zeiltips) staat dat we de Raz eigenlijk precies op de kentering moeten ronden. Ze raden zelfs aan niet een half uurtje te vroeg of te laat te zijn. Omdat er allemaal vispotjes om ons heen liggen in Camaret, die in het donker amper te zien zijn, durven we pas te vertrekken als de schemering rond half 6 inzet. Uiteindelijk zijn we daarmee een uur ‘te laat’ voor de Raz. De kentering is al ingezet, maar het weer is enorm rustig en de stroom staat mee. We durven het dus wel aan. Uiteindelijk surfen we met 9,5 knoop langs het beruchte westelijke puntje van Frankrijk.

Inmiddels is – net als in Nederland – de zomer hier vol ingezet. Waar ik de laatste nachttocht van Cherbourg naar Roscoff nog ingepakt was in thermo-ondergoed, flanellen pyjamabroek, zeilpak en -laarzen, muts en skihandschoenen, bestaan de laagjes nu vooral uit Factor 50. In de baai van Sainte-Evette vinden we opnieuw een ankerplekje, uitkijkend op een prachtig, slaperig strand.

Het weer blijft prachtig om verder te varen, dus de volgende dag vertrekken we op weg naar Lesconil. Weer met het eerste daglicht. Het heeft iets heel bijzonders om nog onder de maan weg te varen, en langzaam de zon aan de horizon op te zien komen. En dat er dan ook nog – tot drie keer toe – een grote groep dolfijnen met ons mee komt zwemmen, is echt magisch!

Dolfijnen onderweg naar Lesconil

 

Lesconil is een heel klein haventje, maar we passen er – omdat we vroeg zijn – nog prima in. Onze Franse havenbuurman kent het gebied op zijn duimpje en deelt de ene tip na de andere. Zie je wel dat het een goede keuze is om meer tijd uit te trekken voor de Bretonse zuidkust? De eerste tip die we opvolgen is om te ankeren bij Îles de Glénan, een groepje mini-eilandjes en rotsen. Het is dat we weten dat het voor de kust van Concarneau ligt. Anders hadden we echt geloofd dat we spontaan naar de Carieb waren geteleporteerd.

We roeien met ons bijbootje naar het witte strand en struinen over het eiland. Eenmaal terug op de Amuse zijn we zo oververhit dat we wel een duikje durven maken in het water. Hoewel het water er Caribisch azuurblauw uitziet, is de temperatuur met 18°C verre van tropisch. Even doorzetten en dan is het toch wel lekker. Meteen maar even de groene baard die inmiddels onder de Amuse groeide verwijderd. Volgens Stijn “scheelt dat met weinig wind mínimaal 2 knopen in snelheid”.

Voor diegenen die denken dat wij alleen maar lui op vakantie zijn: de volgende dag halen we – alwéér – het anker uit het witte zand nog vóór de zon opkomt. Want hoewel we nu even geen rekening hoeven te houden met de stroming, hebben we wél een andere missie: Het is deze ochtend markt in Concarneau, een kleine 10 mijl verderop. En die willen we niet aan onze neus voorbij laten gaan. Om 9.00 knopen we vast aan de steiger en een half uurtje later lopen we de markt al op. Héél veel kraampjes met héél veel lekkers! Tegen lunchtijd zit de koelkast van de Amuse stampvol, en zitten wij met een vers gegrild kippetje in de kuip. Na de lunch meteen maar in de benen, anders groeien we nog dicht hier. Concarneau heeft gelukkig genoeg te ontdekken. Er is een oude ommuurde binnenstad op een eiland – ‘la Ville Close’. En ondanks dat het toeristisch wordt uitgebuit, is het niet moeilijk voor te stellen hoe het er hier in de middeleeuwen aan toe ging.

De komende weken blijven we lekker rondscharrelen in Zuid-Bretagne. We horen over ruwe kusten, mooie eilandjes en prachtige dorpjes. En we kijken ernaar uit om de wind gewoon maar een beetje te volgen hier.