Slow travel

“Gaat alles wel goed met jullie?”
“Is er weer iets stuk?”
“Waarom liggen jullie zó lang in Cherbourg?”

We glimlachen bij het lezen van de bezorgde berichtjes die we afgelopen week ontvangen van familie en vrienden. Want ja — alles is goed. Beter dan goed zelfs. We zijn gezond, er is niets stuk aan de boot, en we genieten. Alleen de wind heeft andere plannen. En dus blijven we liggen.

Cherbourg is inmiddels al ruim twee weken onze thuisbasis. Dat klinkt misschien alsof we ‘vastzitten’, maar dat is niet hoe het voelt. Het is eerder alsof we zijn uitgenodigd om even stil te staan. Om een ander ritme toe te laten. Het ritme van slow travel.

Snelle start van deze etappe

Drie weken geleden begonnen we deze etappe nog in een totaal andere versnelling. Vanaf Duinkerke zeilden we met de wind in de rug en een vette stroom mee naar Boulogne. Met 10,5 knoop vlógen we langs Cap Gris-Nez, het smalste stuk van het kanaal tussen Dover en Calais. Stijns dag kon niet meer stuk.

We voeren de volgende dag al door naar Dieppe, weer pal voor de wind. Twee uurtjes voor aankomst, werden we opgeroepen via de marifoon: of we ons er bewust van waren dat we op een verboden gebied afvoeren. En of we onze koers wilden verleggen. Zo gevraagd (of eigenlijk medegedeeld), zo gedaan. Maar handig was het niet, want nu moesten we omvaren en hadden de golven veel meer grip op ons. We waren blij toen de havenmonding van Dieppe in zicht kwam. Daar stond ons nóg een verrassing te wachten. De havendienst meldde ons dat we nog niet naar binnen mochten varen, omdat er eerst nog een groot vrachtschip de haven uit moest. De golven zo dicht voor de kust waren vreselijk. Steil en kort. Na drie kwartier rodeo rijden mochten we eindelijk de haven in. Dieppe bleek gelukkig een erg mooie beloning te zijn voor het laatste hobbelige stuk van onze tocht.

 

Terwijl we Dieppe verkenden, smeedden we ook plannen om verder te varen. Naar Fécamp? Die haven kan nogal een klotsbak worden met noorden- en westenwind. Honfleur dan? Dat kan ook wel een hoekje zijn waar we met westenwind opgesloten liggen. Over westenwind gesproken… na weken van wind uit noord en oost, zagen we langzaamaan ook westenwind in de voorspellingen verschijnen. We besloten – vóór we de wind tegen hebben – nog maar een flinke ruk naar het westen te maken.

Nachttrip naar Cherbourg

Cherbourg werd het. Niet een ideaal plan, want het betekende een koud nachttochtje zonder wind, mét regen. Voor het goede doel dan maar. We vertrokken halverwege de middag in Dieppe om zo veel mogelijk te profiteren van de getijdestroom. Het begin van de tocht was allesbehalve comfortabel. De zee was ruw, en omdat er geen wind in de zeilen stond, werd de boot als een badeendje alle kanten op gesmeten. Net op het moment dat ik dacht “Wat doe ik hier eigenlijk?”, doken er twee dolfijnen op. We hebben inmiddels al zó vaak meegemaakt dat er dolfijnen opduiken op lastige momenten, dat we het idee hebben dat dat geen toeval kan zijn. Alsof ze ons even gerust willen stellen. En inderdaad… niet lang daarna bonden de golven gelukkig in. We aten onze vooraf bereide pasta en begonnen daarna aan ons wachtschema. Drie uur op, drie uur af. Ondanks dat het jaren geleden was dat we voor de laatste keer een nachtje doorvoeren, voelde het wachtschema weer heel vertrouwd. De nacht verliep rustig. Warme thee hielp tegen de kou en een dik boek doodde de tijd. Toen ik na Stijns tweede wacht wakker werd, bleek het te regenen. Het water en de lucht waren veranderd in één grote grijze massa. Terwijl Stijn buiten stoer de regen voor ons opving, maakte ik warme pap en warme chocomelk voor het ontbijt. De haveningang doemde pas op uit de nevel toen we er al bijna invoeren. Even later knoopten we vast in een druilerige haven. Terwijl onze natte zeilpakken uitdrupten in ons badkamertje, kropen wij lekker op de bank. Blij met onze elektrische kachel.

Slow travel in de praktijk

Tot zover alle stoere avonturen. Inmiddels liggen we namelijk alweer ruim twee weken in Cherbourg. De westenwind blijft maar blazen, door het ene na het andere lagedrukgebied dat het Kanaal in wordt geperst. Soms zit er even een korte windstille pauze tussen de depressies. Maar zelfs dan laat de wind steile golven na, die het niet leuk maken om verder te varen. Als we deze omstandigheden onderweg tegenkomen, dealen we er natuurlijk mee. Maar we hebben geen zin om ze op te zoeken. Er zijn bovendien nog meer afwegingen die meespelen. We zitten in een gebied met stevige stroming. En áls we al een stukje verder kunnen varen, willen we wel op een plek liggen die veilig voelt als het volgende lagedrukgebied met veel wind passeert. De opties die we zien, zijn tot nu toe steeds weer op het laatste moment afgeblazen.

Wachten in geniet-stand

Vroeger waren we misschien gefrustreerd geraakt door zo’n lange stop. Nu niet meer. We schakelen moeiteloos om naar de geniet-stand. Cherbourg en omgeving blijken een schatkist aan verrassingen. En het weer zit – behalve de wind – behoorlijk mee. Wij vermaken ons hier dus prima!

Zo gaan we een dagje naar Barfleur, een uurtje met de bus.

In Cherbourg wandelen we naar Fort du Roule, een fort dat hoog boven de stad uittorent, met uitzicht op de baai waar ooit de Titanic nog aanmeerde. We ontdekken een mooie botanische tuin die hier al in de negentiende eeuw werd aangelegd door Emmanuel Liais die allerlei planten meebracht van zijn reizen naar de tropen.

We maken een prachtige wandeltocht vanuit Gréville, waar we met de bus naartoe rijden. We wandelen door slaperige gehuchtjes, door bossen en over een adembenemend mooi pad langs de kust.

We krijgen een verrassingsbezoek van Eric & Femke, die ons met hun camper opzoeken.

Paul en Liek, onze havenbuurtjes, arriveren ook in de haven, en we ontdekken dat er nóg een boot uit onze thuishaven hier aan de steiger ligt.

We pakken onze gitaren weer op. En heel toepasselijk schalt “Country roads” regelmatig door de haven. Misschien moeten we “Blowing in the winds” maar eens gaan oefenen .

Een ander soort avontuur

Zaterdag komt er nog een flinke depressie langs, met windvlagen tot kracht 8 of 9. Daarna gaat de wind weer een paar dagen uit. Niet ideaal, maar misschien wel een mogelijkheid om nieuwe kusten te gaan verkennen. We weten het nog niet.

Wat we wél weten: slow travel is meer dan een manier van reizen. Het is een manier van zijn. Het vraagt ons om te luisteren en te genieten van wat zich aandient. Niet omdat het spectaculair is, maar omdat het écht is.

En daar ligt volgens ons het echte avontuur!