Vulkanische verrassing

Wanneer de aankomstroes wat optrekt, beseffen we eigenlijk pas écht waar we aangekomen zijn. De Azoren, Horta! De beschermde haven, midden in de Atlantische Oceaan, waar al honderden jaren schepen een veilig onderkomen vinden vanuit vele windstreken. Voor vestiging, op doorreis, of voor de walvissenvangst. Walvissen worden hier sinds de jaren ’80 niet meer gevangen, het wordt wel een steeds meer bezochte pleisterplaats voor zeilers. De meeste zeilers die hier komen, hebben een lange Atlantische oversteek achter de rug, of komen van het Europese vaste land. Sowieso een lang stuk op het water, iedereen is blij om er te zijn en er heerst dan ook een uitgelaten stemming in de hele haven. En het is afgeladen. In de ankerbaai liggen de boten al dicht bij elkaar, de haven zelf is tjokvol, aan de kade liggen de boten 3 rijen dik, soms wel 4 of 5. Het lijkt Terschelling in de zomer wel (inclusief alle heisa als er boten aankomen en vertrekken). Als wij aankomen moeten we eerst even ankeren, maar als de laatste druppels uit champagnefles feestelijk zijn genuttigd, zien we iemand wegvaren van de kade en zien wij onze kans schoon. We knopen dus snel aan en liggen sinds lange tijd weer eens (met wat hindernissen ertussen) aan vaste wal. Da’s best wel weer gek, en ook fijn! Stromend water in overvloed. Elektriciteit. Makkelijk naar de bakker voor een vers broodje, of een pastel de nata, de Portugese specialiteit die onze herinneringen aan Portugal anderhalf jaar geleden snel weer terug laat komen.

Een herinnering die we diep weg hadden gestopt is trouwens het frissere klimaat. Vanaf Suriname hebben we nauwelijks nog een lange broek of vest aan gehad. Caribische temperaturen en de volop schijnende zon hebben zich in onze lijven genesteld. Nu blijft de thermometer rond de 20 graden hangen, af en toe een bui. Overdag is dat eigenlijk best lekker, want je kunt ook ‘op het heetst van de dag’ dingen doen, maar ’s avonds is het wel even wennen. Truien en jacks en het dikke dekbed komen weer onderuit de kastjes, soms gaat de kachel even aan. Brrrr.

Als we het hoekje van de golfbreker omkomen zien we dat we veel gezelschap hebben in de baai
Driedik liggen aan de kademuur. Genoeg leven in de brouwerij als de eerste eruit wil 🙂
Het 16e-eeuwse fort Santa Cruz dat uitkijkt over de havenkom, herinnert je eraan dat de stad honderden jaren geleden ook al beschermd moest worden tegen vijanden
Een groot gevaar… de bakker met deze Pastels de Nata zit op maar 5 minuten lopen afstand. Lekker met een klein scheutje Late Bottled Vintage port trouwens

En wat een fijne plek is het hier, het leeft! Door de gezellige en gemoedelijke sfeer. Door de trotse, rijke historie en allure die Horta uitstraalt. Door de muurschilderingen die zeilers hebben achtergelaten op de kademuren. Het is hier zo netjes en verzorgd, prachtige gebouwen, zelfs de trottoirs zijn soms ware ambachtskunststukjes.

Het duurt niet lang voordat we samen met de crews van de Full Circle, Kairos en Maximo terecht komen in Peter Café Sport, waar de familie Azavedo al meer dan honderd jaar haar beroemde Gin Tonic, een goede pint bier of Portugese wijn schenkt. Een ontmoetingsplek voor zeelui van divers pluimage, vermengd met locals en nieuwsgierige toeristen. Hier worden stoere verhalen uitgewisseld, zien mensen elkaar weer na tijden, ontmoet je nieuwe mensen, neem je afscheid van anderen, wordt muziek gespeeld, wordt gegeten en gedronken.

In de afgelopen jaren al door heel veel zeelui bezocht, en het is er...
…gezellig!
Muurschilderingen van zeilers fleuren de kademuur op
Statige gebouwen in de stad
Weer eens wat anders dan betontrottoirs of allemaal dezelfde kinderkopjes. We komen ze ook in de vorm van walvissen en zeilbootjes tegen

De eerste dagen voeden we vooral onze nieuwsgierigheid naar deze stad en lopen veel rond. Regelmatig wandelen we naar de grote Continente supermarkt om weer allemaal lekkere spulletjes te kopen. Saint Martin had al wel weer veel (Franse) lekkernijen te bieden dus we zijn op de Atlantische Oceaan niks tekort gekomen, maar hier is het assortiment weer helemaal compleet. Yoghurt, verse fruit en groenten, lokale specialiteiten als kaas en chouriçu (soort gerookte worst, net wat anders dan de Spaanse chorizo) in vele smaken en een mooie selectie aan Portugese wijn.

De avonden vullen zich vaak met ontmoetingen met andere bemanningen. De Piratenbridge kaarten maken overuren met de bemanning van de Full Circle en Kairos. Paul en Monique waren al fan sinds Saint Martin, Henk en Carla hebben we hier ingewijd en zeker Henk (“ik ben geen spelletjesman”) ontwikkelt al snel een lichte verslaving. Ook heel leuk is het als we de Soleil Le Vent bemanning François en Véronique hier weer zien. We spraken elkaar voor het eerst halverwege de tocht naar Horta over de marifoon, en hebben sindsdien elke dag mailcontact gehad. Hier in Horta liggen we slechts een paar boten van elkaar vandaan, en met hun kunnen we ons Frans weer even oefenen. Leuk om elkaars verhalen en belevenissen in levende lijve te delen.

Zoals altijd, is er wel wat aan het huishouden en bootonderhoud te doen. We schrobben de Amuse en de bijboot om haar te ontdoen van een oude laag stof en zout (in de Carieb hebben we eigenlijk alleen regenwater gehad om de boot eens goed mee te poetsen), draaien vele wasjes en gaan met een flinke klus aan de gang: het vervangen van rubbernaden van het teakdek.

Weer helemaal waterdicht

De Caribische zon heeft daar behoorlijk op ingewerkt en her en der gingen de rubbernaden los zitten, met kans op lekkages als gevolg. De zon was te sterk om de naden te kunnen vervangen, zonder het nieuwe rubber te laten borrelen en zelf niet helemaal te veranderen in een grillkip. Hier is het door het koelere klimaat prima. Met mes, krabber, schuurpapier, aceton, afplaktape, rubber en kitspuit gaan we aan de gang. Een meerdaagse klus, waarin we ons soms in heuse Twister houdingen tussen kieren en dekbeslag vouwen, maar… de rubbernaden zitten weer strak. Net als de spieren in ons lijf trouwens. We hebben dus ook wel wat ontspanning verdiend. De Azoren hebben véél meer te bieden dan alleen Horta.

Met Henk en Carla huren we een auto en toeren we Faial en buureiland Pico rond. We trappen ontelbaar vaak op de rem om te genieten van de mooie vergezichten. Wat een contrasten hier. Van kleurrijke bloemen, groene heuvels en kraters, naar ruwe vulkanische gebieden. Zoiets komt misschien beter tot zijn recht in beelden…

Het uitzicht over Horta en het vulkaan-schiereiland Guia is net zo mooi als de naam van het uitzichtpunt zelf: Miradouro de Nossa Senhora de Conceiçao
Het dorpje Flamengos ligt wat hoger in de heuvels. Hier leven geen flamingo’s, het dorpje heet zo omdat hier zich lang geleden een kolonie Vlamingen vestigde
Behoorlijk frisse en winderige wandeling naar de kraterrand van de Caldeira, de krater van de vulkaan waardoor Faial is ontstaan. We krijgen er rozige wangetjes van, en wat is het heerlijk om na 3 weken met minimale beweging op de oceaan de benen weer eens even goed aan de gang te zetten
Met dit uitzicht over de Caldeira is de wandeling zeker de moeite waard. De krater is 400 meter diep en 2 kilometer in doorsnede. Het vogelgekwetter overstemt de wind hier
Is het een bloemstuk? Nee… het is ons hoofdgerecht. Op goed geluk streken we na de wandeltocht op de Caldeira neer bij een restaurantje. Het bleek een veganistisch restaurant te zijn, wat prachtige gerechten serveert van plantjes uit eigen tuin. Maar na een amuse, voorgerecht, hoofdgerecht en toetje hebben we toch wel genoeg plantaardig voedsel gehad. Genoeg groenten voor de hele week
Overal waar je kijkt, prachtige bloemen. Zouden ze eetbaar zijn?
Hoe divers kan het eiland zijn… Van weldadig groen, naar ruwe lava. Aan de westkant van Faial staat de vuurtoren Capelinhos, met daaronder een interessant informatiecentrum over vulkanen en het ontstaan van de Azoren. Dat het informatiecentrum op deze plek staat is niet toevallig
In 1957 was hier namelijk een uitbarsting waardoor er een nieuw stuk land aan Faial is ontstaan (het gedeelte linksboven op de foto). Dat moet toch een geweld geweest zijn. De vuurtorenwachter nam zijn taak uiterst serieus en is tijdens de uitbarsting op zijn post bovenin de vuurtoren gebleven om scheepvaart te waarschuwen. De vuurtoren is sinds de uitbarsting trouwens niet meer in gebruik, omdat hij niet meer op het meest westelijke puntje van het eiland staat en daarmee voor een groot deel onzichtbaar voor de scheepvaart vanuit het westen
Vanaf veel plekken op Faial zie je de berg Pico op het gelijknamige eiland goed liggen. De hoogste berg van de Azoren is ook ontstaan door een vulkaan
Bij het eiland Pico is er maar weinig ruimte om met de Amuse te ankeren of in een haven te liggen. Vanaf Horta gaat er regelmatig een ferry naar Pico, dus we laten de Amuse achter in Horta en laten ons eens lekker comfortabel varen voor onze rondrit over het eiland
De ferry heeft er goed de sokken in, we laten Horta in rap tempo achter ons…
…en zijn een half uurtje later in Madalena. Hier staat ook weer zo’n karakteristieke kerk van lavasteen versierd met licht gekleurde tegeltjes

Als we ons huurautootje hebben opgepikt snappen we de kleurstelling ervan wel… Opvallend hoeveel rood, wit en lavasteen kleur je om je heen ziet

We komen al snel terecht op de Ruta de Vinho. Een prachtige route door het wijnbouwgebied op Pico, dat UNESCO erfgoed is. Omringd door muurtjes van lavasteen staan de druivenplanten goed beschermd tegen de wind, maar wél in de warmte van de zon op de donkere lavastenen. De druivenplanten groeien er goed door. Alles wordt hier nog met de hand geplant, verzorgd en geplukt. Alleen al het stapelen van die muurtjes moet een ongelooflijk karwei zijn geweest. Wel bijzonder is dat we in de buurt van deze druivenplantages geen wijnhuizen, Adega’s, vinden. In bijvoorbeeld Frankrijk, Italië of Spanje zit er eigenlijk altijd wel een wijnhuis bij een druivenplantage, waar de wijn wordt gemaakt en waar je die kunt proeven en kopen. De druivenopbrengst is hier waarschijnlijk zó klein dat het de moeite niet loont om zelf te investeren in de productiemiddelen. We hadden graag bij een wijnboertje wat geproefd…
Voor de lunch vinden we dit keer een visrestaurantje waar ze goed weten wat ze met octopus moeten doen. De restauranteigenaar heeft bovendien de weg naar de producent van Picowijn wél gevonden en uiteraard hebben we de wijn-spijs combinatie geproefd… en zeer smakelijk bevonden

Bij Ponta do Mistério aan de noordkust van Pico worden vele tinten groen afgewisseld met felgekleurde bloemen
Op Pico worden ook veel melkproducten gemaakt, zoals kaas. De koeien worden hier ook wel ‘happy cows’ genoemd, en hoe kun je ook anders met deze vrijheid en dit uitzicht?
We overnachten bij Casa Luz, een geweldig pension met eigenaren die helemaal snappen wat gastvrijheid is. We worden welkom geheten met lokale lekkernijen, waaronder kaas van … happy cows!
Weer helemaal uitgeslapen gaan we op expeditie in de Gruta das Torres, een 5 kilometer lange lavatunnel waar we zo’n 500 meter in kunnen wandelen
We dalen af naar de tunnel…

… die de gloeiend hete lavastroom heeft gemaakt. Boven je zie je het gladde oppervlak dat door de hitte van de lava is ontstaan, onder je de gestolde lavastroom. Interessant om te zien, en je beseft je wat voor natuurkrachten hier aan de gang zijn geweest
Een bezoek aan Pico is natuurlijk niet compleet als we niet de berg op zijn geweest. Je kunt over de weg tot 1200 meter hoogte komen, het vervolg is een stevige tocht van 7 uur naar de top op 2350 meter, en weer naar beneden. We houden het even bij halverwege, de top ligt sowieso in de wolken nu, de tijd laat het niet meer toe en bovendien zijn we niet echt gekleed op de kou. Hier is het 12 graden, op de top rond het vriespunt! We krijgen alsnog een geweldig uitzicht over Pico en op Faial. Je kunt nog diverse kleinere kraters zien liggen
We toeren vanaf de Pico naar het zuidelijk deel van het eiland en komen in Santa Cruz. Een klein dorpje waar nog veel herinnert aan de vroegere walvissenvangst. De sloepjes waarmee op de dieren werd gejaagd staan hier nog altijd op de kant. Het lijkt me toch wel spannend om met zo’n bootje een minimaal even grote walvis te vangen en naar binnen te slepen
Of deze mannen die klus in hun jongere jaren hebben aangedurfd, wordt niet helemaal duidelijk gezien de Portugese taal, zeelui zijn het in ieder geval wel. En nu komen ze gezellig keuvelend op de kade de dag door
De terugweg naar Madalena over de hoogvlakten van Pico kronkelt over soms verrassend steile gravelweggetjes langs velden die worden geflankeerd door volle struiken hortensia. Ze bloeien hier beter dan in onze tuin…
Opvallende moinho’s, windmolens. In deze molens werd mais vermalen tot meel, om er bijvoorbeeld Bolos de Milho van te bakken. Een lekker zoetig, plat maisbrood, dat we in het mandje van Casa Luz vonden om te proeven
En dichtbij de plek waar we de rondrit zijn begonnen, vinden we uiteindelijk dan toch een wijnhuis. Nou ja, het is eigenlijk de enige coöperatie van Pico, die het grootste deel van de druivenoogst van het eiland tot wijn omtovert
In de wijnvaten worden verschillende wijnen gerijpt. Veelal wit, maar ook rood en zelfs een aantal versterkte wijnen. Leuk om te zien hoe in zo’n relatief kleine coöperatie veel verschillende wijnen worden gemaakt
We hebben in deze Adega 6 wijnen geproefd. Onze favoriet was toch wel de witte wijn, en we vonden de Frei Gigante de lekkerste
Helemaal vol met indrukken, worden we op de ferry terug naar Horta nog getrakteerd op een prachtig uitzicht op Madalena, de stoere rotsen net voor de kust en de top van de Pico die door de wolken gluurt naar de ondergaande zon

Eenmaal terug van deze prachtige rondrit, gaan we plannen maken voor het vervolg op de Azoren. We hadden vóórdat we hier kwamen alleen nog maar gehoord en in boekjes gelezen dat de Azoren erg mooi zijn, maar nu hebben we zelf kunnen kennismaken met deze verrassend vulkanische eilandengroep. Verrassend divers, verrassend mooi, verrassend lekker, verrassend fijn om te zijn. We zijn alleen nog maar nieuwsgieriger geworden naar andere eilanden en willen er dus zeker nog meer ontdekken. Eind juli, uiterlijk begin augustus willen (eigenlijk moeten in verband met het weer) we verder trekken richting het Europese vaste land. Dat betekent dat we nog een paar weken hebben om nog een paar eilanden van de Azoren aan te doen, waarschijnlijk worden dat São Jorge, São Miguel en Terceira.

Maar voordat we hier wegvaren hebben we nog een missie; onze eigen kademuurschildering. Het brengt ongeluk als je doorvaart zónder een schildering te hebben gemaakt, en dat willen we natuurlijk niet over ons afroepen. Sowieso vinden we het leuk om op deze bijzondere plek ook iets van ons achter te laten, dus we broeden allebei op een ontwerp. De ideeën voegen we samen en kwasten dat vervolgens op de kademuur. We zijn er in etappes wel een paar dagen mee bezig, maar het is leuk om te doen. Ondertussen krijgen we veel aanspraak van medezeilers, en ook van toeristen voor wie deze kademuur een leuke attractie blijkt. Zoals je kunt zien is er naast de 2019 nog plek voor andere jaartallen 😁 …

Van ontwerp, via geduldklus…
… naar eindresultaat. We hebben alleen nog maar geluk!

11 gedachten over “Vulkanische verrassing”

  1. Margriet Gulickx

    Wat hebben we weer genoten van jullie ontzettend mooi verhaal. En…. schilderen kunnen jullie ook nog!!! Heel veel lieve groeten uit Udenhout.

  2. René en Truus

    Bedankt voor de ‘primeur’ 😉 ! Magnifiek, hier heb ik gewoon geen woorden voor. Stijn gelukkig wel om al die pracht te beschrijven 🙂 .
    Alleen doet het nu nog een beetje meer ‘au’ dat al dat moois (en lekkers) aan onze neus voorbijgaat voor dit moment 🙁 . Maar….. misschien later, samen, met jullie als gids 😉 ???
    Die muurschildering is hélemaal op z’n Stijns en Yvets, gaaf hoor, tovert meteen een glimlach op je gezicht. Dat kan toch alleen maar geluk brengen!
    Ga lekker verder genieten hè, zoals altijd genieten wij volop mee!

    Heel veel liefs, dikke kus en knuffel XXX

  3. Renske en Freek

    Wat een verhaal weer, het dagboek van Amuse heeft er weer een hoofdstukkie bij 🙂

    Die muurschildering, geweldig! Ziet er uit als een analoge LinkedIn! Deze keer zonder mooie citaat of creatieve uitspraak.

    Veel plezier nog daar!

    Groet Renske en Freek

  4. Heb je onze tekening nog gevonden?
    Goed dat jullie andere eilanden ook nog gaan bezoeken. Heel veel plezier en niet teveel nata’s eten, wat is dat goddelijk he

  5. Fullcircletjes

    Prachtig verslag Stijn en Yvet. We zijn weer even ‘terug’ op de Azoren… leuk dat jullie ook bij Casa Luz zijn geweest. En jullie muurschildering is prachtig geworden!
    Goede reis verder en tot ziens!

  6. Joyce Beckers

    Wat een super mooi verhaal en dan die plaatjes erbij….om bij weg te dromen zo mooi!!!
    Geniet nog lekker van alles wat jullie nog gaan beleven samen als een geweldig team!
    Dikke kus en knuffel

  7. Yvonne & Matthijs

    Niets meer dan een paar verdwaalde rotspunten in een onmetelijke oceaan, en dan zie je maar weer hoe bijzonder het op zo’n plekje kan zijn. Weer heerlijk luchtig beschreven en geïllustreerd met kleurrijke foto’s.
    Van de oorspronkelijke doelstellingen van deze hele trip als leren genieten van het moment op welke plek dan ook gaat deze jullie wel heel goed af!

Laat een antwoord achter aan Renske en Freek Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *