Wijntje drinken in Portugal, leuk!

Afgelopen dagen zocht Stefan ons op in de Portugese Algarve, in deze gastenblog deelt hij zelf zijn ervaringen.

 

Anderhalve week eerder had ik tegen Stijn geroepen: ‘Dan kom ik toch een wijntje drinken in Portugal, leuk!’. Nu ik in het vliegtuig naar Faro zit, weet ik niet precies wat mij te wachten staat. Het plan is voor de komende drie dagen: opstappen in de Marina van Albufeira, dan zeilen richting Faro, ankeren in een baaitje en ergens weer aan land komen om weer het vliegtuig terug te kunnen pakken. Maar het feit is dat ik nog nooit langer dan 3 uur aan boord van een zeilboot ben geweest, laat staan drie dagen. Wel heb ik ongelooflijk veel zin om de komende dagen weer ouderwets bij te kunnen praten met Stijn en Yvet, even deelgenoot te kunnen zijn van hun nieuwe leven en mijn spelletjes winstratio weer wat op te vijzelen. Dit is mijn gastcolumn over 72 uur Portugal.

Na wat Portugese taxi treuzelingen sta ik halverwege de middag in Albufeira. De zon schijnt, het is 28 graden en ik zit onder een palmboom, als ik Stijn zie. Als ik even later aan boord klim zie ik Yvet. Super mooi om elkaar na 4 maanden in levende lijven weer te kunnen begroeten. Ik steek nogal Hollands wit af.

Het haven leven bevalt me wel. We zitten heerlijk op het achterdek, de zon schijnt nog steeds uitbundig, koel briesje waait door de haven, biertje en hapje erbij in goed gezelschap; veel beter wordt het niet. Ik leg uit aan Stijn en Yvet dat dit toch wel dichtbij het vooroordeel komt, dat ik over hun dagelijkse leventje nu heb. Heel relaxt! Ik ben stiekem een beetje jaloers. Yvet probeert nog iets te zeggen dat het in de golf van Biskaje best hard kan waaien en Stijn vertelt over koud zeewater in Lissabon toen hij de mosselen van de snelheidsmeter moest verwijderen. Ik kan me weinig voorstellen bij het afzien. De avond eindigt heel Portugees in een prima Indiaas restaurant in Albufeira.
De volgende dag begint redelijk vroeg. Uit gewoonte heb ik de wekker gezet, omdat ik eenmaal niet zo’n ochtendmens ben. Blijkbaar past dat niet helemaal bij het leven op een boot, als ik het verbaasde gezicht van Stijn zie. Ik heb echt prima geslapen op de Amuse. De kooi onder het achterdek is niet heel hoog – pas op je elleboog bij het omdraaien – maar wel van alle gemakken voorzien. Dit geldt ook voor de douchefaciliteiten in de haven. Er wordt lekker vers brood gehaald op de wal.

Vanwege de verwachte lage waterstand in de Ria Formosa bij Faro besluiten we om voor het ontbijt uit te varen, zodat we daar op tijd aankomen. Van Ivo krijg ik het enigszins zorgelijke appje ‘Benieuwd of je maag zeewaardig is’ en Yvet vraagt of ik niet alvast een Sultana wil. Ik maak me nog geen zorgen. Het enige wat ik zie is een kalme zee tot zover het oog reikt. Onder het motto ‘baat het niet, dan schaadt het niet’ neem ik een half tabletje Primatour. Net buiten de haven eten we ons ontbijt, niet wetende dat ik even later mijn ontbijt nog een keertje tegen zou komen. Het is traditie geworden dat in de blog ook iets informatiefs staat, bij deze het fenomeen zeeziekte (met dank aan watersportalmanak.nl).
Bij mensen die zeeziek worden kloppen de bewegingen van het evenwichtsorgaan vaak niet met wat de ogen zien en worden ze misselijk. Het evenwichtsorgaan zit in het oor. Zo helpen je ogen je van de wal in de sloot. Zo ontstaat zeeziekte, omdat je evenwichtsorganen registreren dat het schip op en neer deint. Volgens je ogen echter, die jouw positie proberen te bepalen aan de hand van het (meedeinende) schip, beweegt er relatief gezien niets! En daar sta je dan: je evenwichtsorgaan vertelt je hersenen dat je beweegt, maar je ogen ontkennen dat. Je hersenen “snappen” er niks meer van en raken “in de war”.

Uit eigen ervaring weet ik inmiddels dat deinen een verzamelnaam voor 6 scheepsbewegingen is. Over alle drie assen kan een schip draaien (roteren) of heen en weer bewegen (transleren). Voor de liefhebber zijn dit:

Rotatie:

-Gieren, het heen en terug draaien om de staande as.

-Slingeren, het heen en terug draaien om de lengteas.

-Stampen, het heen en terug draaien om de breedteas.

Translatie:

-Dompen, het op en neer bewegen van het schip.

-Verzetten, het naar links en rechts bewegen van het schip.

-Schrikken, het naar voor en achter bewegen van het schip.

Ook uit eigen ervaring, vooral een combinatie van bewegingen leidt tot zeeziekte. Het ging eigenlijk best prima totdat Stijn mij vroeg even te helpen met hijsen van het genuazeil en ik nog een aantal bewegingen toevoegde aan de verschillende bewegingen die de boot al maakte. De rest van de tocht naar Faro heb ik rustig uitgezeten, kijkend naar de horizon in het midden van de boot. Yvet vertelt nog bemoedigend dat je na een dag of drie ‘ingeslingerd’ bent. Of het waar is, heb ik helaas niet kunnen controleren. Stijn legt uit dat als je motort de boot zich gedraagt als een badeendje. Met zeilen is de boot stabieler en is dus de kans op zeeziekte kleiner. Primatour vind ikzelf niet echt een aanrader. Het maakt nogal loom. Wel is het bijzondere aan dit fenomeen, dat op moment dat je de zee verlaat en tussen de golfbrekers door vaart, de zeeziekte ook meteen weer weg is. De vraag van Ivo is beantwoord. Stijn en Yvet zijn sterk gestegen in mijn achting na dit tochtje. In de golf van Biskaje waaide het vast harder dan windkracht 4.
Die middag en avond liggen we voor anker in de Ria Formosa voor het eiland ‘Ilha da Culatra’. In een schilderachtige setting genieten we van een welverdiend drankje en tapas op het dek. Met het verhogen van mijn spelletjes winstratio wil het nog niet zo vlotten, maar dat mag de pret niet drukken. Ik maak kennis met een ander nautisch fenomeen. Om ons heen liggen andere Nederlandse boten die dezelfde zeeroutes volgen waardoor je elkaar vaker blijkt tegen te komen. Onder hen is het schip Dina Helena. Schippers Henk en Marja vereren de Amuse met een bezoekje. Yvet maakt met bijna niets een heerlijke maaltijd. Ik luister naar bijzondere verhalen die avond. Omdat we dit keer voor anker liggen in plaats van in de haven is het warm water op rantsoen. Dat betekent ‘militair’ douchen: kort natmaken, kraan uit, inzepen en zo snel mogelijk afspoelen. Ik ben geslaagd voor dit bootexamen, want Yvet heeft gelukkig ook nog warm water.

Na weer een prima nachtje slapen op de boot, gaan Stijn en ik na het ontbijt met de rubberboot naar Ilha da Culatra. Doel voor vandaag een verkennende wandeling over dit Portugese Waddeneiland. We lopen van Ilha da Culatra naar Ilha do Farol. Mijn inschatting een kilometer, in werkelijkheid iets verder. We praten lekker bij en eindigen in een mooi tropische barretje.

Omdat Stijn waarschijnlijk net zo’n hekel heeft aan dezelfde weg terug, lopen we via de andere kant van het eiland weer terug. Helaas, eindigt deze weg in een moeras en duurt de wandeling iets langer dan gepland. Met vers brood, fruit en bier stappen we weer in rubberboot en keren we weer terug op de Amuse voor een lunch. Marja heeft nog een pakketje achtergelaten voor haar dochter. Dit alternatieve koeriersnetwerk via koffers van opstappers schijnt veel gebruikt te worden.

 

Net als ik een beetje ingeslingerd raak, is helaas het moment om weer afscheid te nemen gekomen. We proosten met een lekker lokaal wijntje nog een keer op het mooie weerzien, een behouden vaart en het leven. Stijn en Yvet, ik vond het fantastisch om jullie verhalen te horen en voor 2 dagen deelgenoot te zijn van jullie avontuur. Dank voor alle nautische lessen en laten zien van de gewoontes op zee. Heerlijk kijkje in de kombuis van de Amuse. Nog veel plezier de komende tijd en we houden uiteraard contact.