Thuis!

Eergisteren zijn we in onze thuishaven in Lelystad gearriveerd. De cirkel is rond. Ik hoor je denken: “Nu al? Jullie zouden morgen toch pas arriveren?” Dat was inderdaad het plan, maar er wordt erg slecht weer voorspeld voor dit weekend, en dan willen we liever niet op het water zitten. Tot de laatste mijlen aan toe blijft onze reis een les in plannen loslaten en ‘go with the flow’. Hoe veel we op dat terrein ook hebben geleerd… onze laatste etappe eergisteren voelt toch wel erg dubbel. Aan de ene kant voelt het magisch: dat we onze droom hebben waargemaakt, dat ons ‘Muusje ons veilig over de oceanen heeft gestuurd en ons nu weer naar onze thuishaven brengt. Dat we ons rijk voelen met de mooie vriendschappen die onderweg zijn ontstaan en de bakskisten vol met prachtige herinneringen. Dat we ons realiseren dat we gegroeid zijn door al onze ervaringen, dat er voor altijd iets is veranderd in ons. Maar er zit ook een verdrietig randje aan onze laatste mijlen. Ik droom al weken van het beeld van familie en vrienden die ons staan te verwelkomen op de steiger. Ik droom van alle knuffels met mensen die we lange tijd hebben gemist. We weten dat er een aantal mensen zaterdag de 28e heeft vrijgehouden om ons welkom te heten. Maar nu gaan we drie dagen eerder al arriveren. Dat hebben we die ochtend besloten – nadat de weerberichten lieten zien dat als we nú niet zouden gaan, we überhaupt niet meer op zaterdag in Lelystad kunnen komen zonder bakken wind te trotseren.

Woensdagmiddag komen we dan ook – onder een grijze lucht – met z’n tweetjes aan in Lelystad. Geen mensen op de kade. Omdat er geen knuffels uit te delen zijn, knuffelen we elkaar maar extra veel. We trekken de bubbels open. Verdwaasd. Blij. Trots. Onwerkelijk. Emotioneel. We zijn er!

Bubbels en traanoogjes

Inmiddels zijn we twee dagen verder en zijn de gemoederen een beetje bedaard. De tijd helpt om onze thuiskomst een plekje te geven. Het Hollandse herfstweer dat ons hier verwelkomt, doet ons lekker even terugtrekken in ons eigen coconnetje. Terwijl de regen gestaag op het dek tikt, mijmeren we met warme chocomel en pepernoten terug over onze eerste tijd in Nederland. Het is alweer twee weken geleden dat we voor het eerst weer voet op Hollandse bodem zetten in Scheveningen. Wat voelt dat al lang geleden! Er is ook zó veel gebeurd in de tussentijd!

In ons coconnetje

De eerste dagen hebben we doorlopend bezoek van lieve mensen. Matthijs en Yvonne hebben al een paar weken eerder geroepen dat ze het weekend van 14 september bij ons langs komen. Op het moment dat ze dat riepen, wisten wij en zij nog niet dat we dan net in Nederland zouden zijn. Op zaterdagochtend om 9.00 uur staan ze dus al op de stoep om samen te ontbijten. Wat wij niet weten, is dat zij stiekem met zus Lenneke en nichtje Julia hebben bekokstoofd dat ook zíj naar Scheveningen komen. Wát een verrassing dus, als we na het ontbijt ineens gestommel op de boot horen en twee blije gezichten naar binnen zien lachen. Met z’n zessen genieten we van een prachtige zonnige dag op het Scheveningse strand. Na een geweldige afsluiter op de boot nemen we weer afscheid van Matthijs en Yvonne. Lenneke en Julia kunnen nog wat langer blijven; omdat Julia maandag een studiedag op school heeft, blijven ze tot maandag logeren. Wát fijn om meteen al een paar dagen met elkaar door te brengen. Ik ga op zondag met Julia naar SeaLife, terwijl Stijn en Lenneke een fijne broer-en-zus-dag hebben. Onderweg genieten we van allerlei Hollandse lekkernijen. Bij de Jumbo halen we stroopwafels, kruidnoten en drop. We eten kibbeling bij Simonis. Kroketjes en bitterballen. En bubbels natuurlijk! Verder krijgen we bezoek van Asha, onze lieve vriendin die we ontmoet hebben in Suriname. Zij verrast ons met een SMS-je: “Bij welke poort moet ik naar binnen?” Broer Roel komt langs. En ook oud-collega Désirée. Stijn drinkt koffie met zijn vriend Stefan in het centrum van Den Haag. Wát een welkom!

Heerlijke afsluiter van een geweldige dag met lieve mensen!
Plop in Scheveningen
Lieve Asha, die ineens met bubbels voor de poort van de haven staat

Omdat we nog even de tijd hebben voor we hebben afgesproken in onze thuishaven, hangen we lekker de toerist uit in eigen land. Op Prinsjesdag lopen we naar Den Haag om onze Koning en Koningin te ontmoeten. Hoe Hollands wil je het hebben? Maxima zien we niet, omdat ze aan de andere kant van de koets zit. Maar naar Wimlex zwaaien we wel. Net als naar zijn baard 😉. Later die week fiets ik nog naar het Mauritshuis, dat – door goede herinneringen uit mijn middelbare-schooltijd – hoog op mijn lijstje staat.

De Baard
Kunst van de Hollandse meesters in het Mauritshuis

Een weekje later staat er prachtige wind om weer een stukje verder te varen. Wind en stroming laten ons met continu meer dan 9 knopen op de teller naar IJmuiden speren. Bovendien schijnt de zon alweer uitbundig. Stijn staat te glimmen: dit is wel een érg mooi voorlopig laatste tochtje op zee! Als we de sluizen bij IJmuiden eenmaal door zijn, is het nog maar een klein stukje tot Amsterdam. Onze vrienden van de Sunrise komen later die middag ook aan in Amsterdam. Na ons gezamenlijk vertrek uit Duinkerke hebben we allebei een andere route gevolgd en zien we elkaar hier weer voor het eerst. Dat moet gevierd worden…. Bij Loetje! Die steaks hier: die hadden we echt gemist!

Nog vóór zonsopkomst varen we de haven van Scheveningen al uit
Ons voorlopig laatste tochtje op zee is een feestje!
De lekkerste biefstuk ter wereld hebben ze toch wel bij Loetje

In Amsterdam krijgen we nog meer leuk bezoek: van Henk en Marja. Hen ontmoetten we twee jaar geleden in Portugal. Na Portugal splitsten onze wegen zich. Hun boot (de Dina Helena) ligt momenteel in Buenos Aires. We wisten al dat ze vier weken naar Nederland zouden komen. Maar hóe leuk is het dan om een berichtje te ontvangen direct nadat ze op Schiphol geland zijn: “Zijn jullie aan boord?”. Een uurtje later zitten we – met koffie en kruidnoten – te kletsen alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben.

En ook hier in Lelystad worden we verwend met aandacht! Vanavond worden we door Henk en Carla (die van de oceaan) opgehaald om bij hun thuis te komen borrelen en eten. Zó fijn om ze weer te zien! Met hen voelen we zó’n bijzondere band sinds we samen de grote plas zijn overgestoken!

Morgen krijgen we nog veel meer bezoek, en wat kijken we daar naar uit! Wat zijn we toch rijk, met zo ontzettend veel lieve mensen om ons heen!

13 gedachten over “Thuis!”

  1. Wat een geweldig verhaal. Ik zit met kippenvel jullie laatste blog te lezen en te genieten van de beelden die het oproept in mijn hoofd: zon – Scheveningen – jullie boot.
    Weer thuis.
    Lekker dubbel met dit weer.
    Staat jullie huis er nog?
    Gaan jullie weer in Houten wonen?
    Ik wacht rustig af.
    Liefs, Lisette

  2. Ingrid Donderwinkel

    WELKOM THUIS Geniet maar met de chocolademelk en pepernoten van het Hollandse HERFSTWEER.
    Hoop jullie snel weer in Houten te zien, ik zal alvast een spinningfiets voor jullie reserveren.
    Xx

  3. Yvonne & Matthijs

    Heerlijk om weer thuis te zijn na een fantastische waanzinnige wereldreis. Leuk om elkaar in den vreemde beter te hebben leren kennen. We blijven contact houden.
    En grappig om al een sneak preview te hebben gehad van jullie eerste Nederlandse belevenissen.
    Het was leuk, meer dan leuk om jullie blogs te lezen en mee te leven. Ik stel voor dat jullie blijven bloggen, nu over jullie ervaringen om in de molen van het leven als landrot…
    Kortom: welkom thuis!!

  4. Wederom welkom aan de wal, Yvet en Stijn! En vooral een hele dikke dankjewel dat we via jullie blogs een stukje mochten meereizen en genieten en daardoor ook een stukje gaan dromen…
    Veel liefs aan jullie, sterkte met het acclimatiseren, en tot gauw!

  5. Ach lieverds toch, betraande oogjes boven de bubbels, dat mág hoor! En we begrijpen dat dubbele gevoel zó goed! Maar kijk nou toch, al die lieve mensen die je inmiddels al gezien hebt, of er ook naar jullie uitgekeken wordt, van jullie gehouden wordt…? Wat een warme deken 🙂 !!!
    (Ik heb er alleen spijt van dat wij niet tóch spoorslags in de auto gesprongen zijn toen Stijn vanaf het Markermeer belde. Waren we misschien nog nét op tijd geweest).
    Maar mórgen, al is het dan even anders dan we allemaal voor ogen hadden, (ja, ook hier héél even traanoogjes hoor, dat was ook ónze droom) daar maken we gewoon óns ‘ thuiskomst’momentje van 🙂 !!!
    Jullie gaan hélemaal fijngeknuffeld worden 😉 .

    Mooie avond met Carla en Henk, slaap lekker en tot MORGEN.
    XXX

  6. Hoi yvet én Stijn
    Twee jaren lang zijn wij met jullie meegegaan
    Alles hebben we gelezen
    Wat een prachtige en zonnige jaren waren dit voor jullie
    Dit zullen jullie wel nooit vergeten en misschien nooit meer meemaken of toch……….
    Als wij jullie verhalen met de prachtige foto’s nog eens bekijken, konden we wel zelf met jullie op reis zijn geweest
    Ook vonden wij het super zoals jullie met de inwoners van dat land mee omgingen
    Dus……. alles geslaagd én gezond weer terug in ons kikkerlandje
    Verder veel succes in het nieuwe leven
    Groetjes …… Frits en Trees oet Berg aan de Maas is

Laat een antwoord achter aan Mirya Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *